Symbolika rekwizytów w dramacie – jabłko, koniak i naszyjnik

Leon Kruczkowski w „Niemcach” posłużył się trzema rekwizytami, które dwukrotnie pojawiają się w różnych scenach i mają znaczenie symboliczne. Wiążą się z trzema osobami z kręgu profesora Sonnenbrucha, które odbiorca poznaje w akcie pierwszym. W akcie drugim rekwizyty te nabierają szczególnego znaczenia – akcentują skrótowo wspomnienia bohaterów i umożliwiają odbiorcy dramatu przeczuć ich myśli.

Jabłko po raz pierwszy pojawia się w odsłonie pierwszej aktu pierwszego. Żandarm Hoppe, ojciec trojga dzieci, podaje owoc wygłodniałemu żydowskiemu dziecku, które jest w wieku jego najstarszego syna. Ta odrobina człowieczeństwa budzi w Niemcu wspomnienie rodziny, litość dla małego Chaimka. Ostatecznie mężczyzna musi postąpić zgodnie z przepisami, usprawiedliwiając swoje postępowanie troską o dzieci i rodzinę. Argument, który powstrzymywał go przed zamordowaniem chłopca staje się argumentem, którym musi wytłumaczyć swój bestialski czyn. Jabłko pojawia się ponownie w akcie drugim dramatu – w willi profesora Sonnenbrucha zjawia się Hoppe ze swoim najstarszym synem. Profesor podaje chłopcu owoc, aby dziecko miało czym się zająć podczas jego rozmowy z byłym woźnym. Ten gest przywołuje wspomnienia Hoppa, ogrania go przerażenie. Jabłko staje się symbolem wyrzutów sumienia Niemca, który w pewnym stopniu nie zatracił ludzkich odruchów i uważany był za poczciwego i porządnego człowieka.

Naszyjnik pani Soerensen pojawia się w odsłonie drugiej pierwszego aktu. U Willego Sonnenbrucha, bezdusznego gestapowca, zjawia się Adela Soerensen, prosząc, aby wstawił się za jej synem, który został aresztowany. Mężczyzna, który właśnie wybiera się do domu rodziców, pragnie zawieźć matce szczególny prezent. Zwraca uwagę na naszyjnik na szyi Norweżki. Kobieta, znająca zamiłowanie Niemca do pięknych przedmiotów, celowo założyła cenną rodzinną pamiątkę i bez namysłu ofiarowała ją Willemu w nadziei, że w ten sposób ocali życie ukochanego dziecka. Sonnenbruch odkupuje naszyjnik za bezcen i po przyjeździe do Getyngi, wręcza go ukochanej matce. Wyjaśnia, że poprzednia właścicielka zakładała klejnot na szczególne okazje i stanowił dla niej swoisty talizman. Naszyjnik nie przynosi jednak szczęścia Bercie Sonnebruch – kobieta zdejmuje go z obrzydzeniem w chwili, kiedy jej córka, Ruth, zostaje zabrana przez policję. W dramacie staje się symbolem bezduszności, zakłamania i bezwzględności Willego Sonnebrucha – zdobyty kłamstwem rodowy naszyjnik był ceną, jaką zapłaciła nieszczęśliwa matka za ocalenie nieżyjącego już syna.

strona:   - 1 -  - 2 - 

  Dowiedz się więcej