(3/3) Twórczość Jana Lechonia

Białe wiersze (…) uważam ten rodzaj poezji, jeśli nie robi tego wielki poeta (czego też nie bardzo rozumiem), za humbug i proceder nieartystyczny. Od dawna wiem, że jedyny balet – to jest balet klasyczny na palcach. To skrępowanie, to narzucone ograniczenie stwarza formę. Rymy są takim samym, tak samo na pozór sztucznym a niezbędnym ograniczeniem w poezji. W życiu swym nie użyłem asonansu.

Trafnego spostrzeżenia podsumowującego charakterystykę twórczości i życia poety dokonał Tadeusz Witkowski:

W biografii Lechonia dwie postawy ścierały się przede wszystkim – klasyczna i romantyczna. Prowadziło to do wewnętrznych napięć; do stapiania lęku przed ekshibicjonistycznymi wynurzeniami ze skargą na ból codziennej egzystencji, do modelowania życia według literackich wzorów z jednoczesnym podkreśleniem dystansu wobec odgrywanych ról. W sztuce triumfował najczęściej wodzący czytelnika po literackich tropach klasyk. Tragiczna śmierć nadała jego biografii nowy sens. W ostatecznym rozrachunku pozostał autor Erynii jednym z najbardziej romantycznych twórców w polskiej literaturze XX wieku.

Twórczość poetycka Jana Lechonia:

1913 (Warszawa) – Na złotym polu

1914 (Warszawa) – Po różnych ścieżkach

1919 (Warszawa) – Faceje republikańskie (wraz z Antonim Słonimskim)

1920 (Warszawa) – Rzeczpospolita Babińska

1920 (Warszawa) – Karmazynowy poemat

1924 (Warszawa) – Srebrne i czarne

1942 (Londyn) – Lutnia po Bekwarku

1945 (Nowy Jork) – Aria z kurantem

Twórczość prozatorska Jana Lechonia:

1942 (Londyn) – O literaturze polskiej

1955 (Paryż) – Mickiewicz