klp.plTeoria sokoła
Tzw. „teoria sokoła” sformułowana została w 1871 roku przez niemieckiego poetę i nowelistę P. Heysego na podstawie utworu G. Boccaccia. Odnosi się do klasycznie skomponowanej noweli opartej na motywie dominującym, którym jest rzecz nabierająca symbolicznych znaczeń. Taką rzeczą jest właśnie tytułowy sokół z jednego z opowiadań Boccaccia, podobną rolę pełni także kamizelka z noweli Prusa.
„Dekameron” jako wyraz renesansowego humanizmu
W nowelach Boccaccia odzwierciedla się renesansowa dążność do prezentacji życia we wszystkich jego objawach, zgodnie z hasłem „Nic co ludzkie nie jest mi obce”. Boccaccio pokazuje różne aspekty życia ludzkiego: tragiczne, smutne, zdumiewające i niezwykłe, poważne, humorystyczne, erotyczne, nawet frywolne. Wszystkie wydarzenia ukazywane są przy tym ze znawstwem ludzkiej psychiki, charakterów i obyczajów, co świadczy o iście renesansowym zainteresowaniu człowiekiem i wszystkim, co jest związane z jego działalnością na tym świecie.
„Dekameron” nie tylko literacki:
Wielkie dzieło Boccaccia inspirowało nie tylko pisarzy, ale i filmowców. Do najwybitniejszych, którzy postaniowili się z nim zmierzyć, należą Federico Fellini oraz Pier Paolo Pasolini.
Pierwszy z filmów – „Boccaccio 70”, powstał w 1962 roku. Jest to czteroczęściowy erotyczny film nowelowy. Producenci żartobliwie mówili o nim, że nie zostanie dopuszczony do emisji we Włoszech wcześniej niż w roku 1970, stąd aluzja w tytule. Autorami poszczególnych części są włoscy giganci sztuki reżyserskiej: Mario Monicelli, Federico Fellini, Luchino Visconti i Vittorio de Sica, a wśród aktorów znaleźć można takie gwiazdy jak Anita Ekberg, Romy Schneider i Sophia Loren. Najbardziej znanym epizodem cyklu jest ten wyreżyserowany przez Viscontiego, w którym R. Schneider jako sfrustrowana hrabina oddaje się prostytucji, a pierwszym klientem okazuje się jej własny mąż.
„Il Decameron” Pasolliniego nakręcony został w roku 1970, zaś rok później nagrodzono go Srebrnym Niedźwiedziem na festiwalu filmowym w Berlinie. Reżyser wybrał dziewięć opowiadań i uczynił z nich mieszankę erotycznych opowieści. Film ten jest pierwszą częścią tzw. trylogii życia, do której należą jeszcze „Opowieści kanterberyjskie” (1970) i „Kwiat tysiąca i jednej nocy” (1972), także mające swoje literackie pierwowzory.
Autor: