klp.plMaria Konopnicka powszechnie znana jest szerokiej publiczności jako autorka nowel i wierszy. Mało kto wie, że matka ośmiorga dzieci (które po odejściu od męża wychowywała samotnie!) współpracowała z wieloma znanymi i cenionymi wydawnictwami, była redaktorką popularnego pisma „Świt”, oddawała się pracy społecznej w wielu organizacjach trzech zaborów, a także uczestniczyła w międzynarodowym proteście przeciwko prześladowaniu dzieci polskich we Wrześni (1901-1902). Dzięki swym działaniom, na zawsze pozostanie jedną z pierwszych polskich aktywistek walczących o prawa kobiet, uczestniczką protestów przeciw represjom władz pruskich, zwolenniczką resocjalizacji więźniów politycznych i kryminalnych.
Prócz talentu, odznaczała się na tle epoki doskonałym warsztatem pisarskim. Dysponowała wyobraźnią, trafnością spostrzeżeń, swobodą wersyfikacyjną. W jej twórczości poetyckiej na pierwszy plan wyszły wątki patriotyczne, okraszone nutką mistrzowskiego liryzmu oraz folklorystycznym pierwiastkiem tzw. „swojskiej nuty”
Nie ograniczyła swej działalności jedynie do pisania wierszy. Świadoma sytuacji międzynarodowej, warunków Polaków żyjących pod zaborami, postanowiła poświęcić się pracy dziennikarskiej i choć trochę przyczynić się do poprawy losu rodaków.
Pracując w gazetach miała okazję poznać sytuację najbiedniejszych czy wykluczonych (chociażby przez listy do redakcji). Przyjrzawszy się dokładnie losowi polskiego chłopa, ciągłemu strachowi prześladowanych patriotów czy nieustannemu hamowaniu wszelkich prób pozyskania choć odrobiny autonomii, w 1882 roku zdecydowała się na pisanie nowel i opowiadań.
Tworząc swój bogaty dorobek literacki, nie zapomniała o najmłodszych czytelnikach. Od 1884 roku ogłaszała utwory dla dzieci, cieszące się ogromną popularnością, której przyczyny widziano w braku natrętnego dydaktyzmu autorki.
Prócz talentu, odznaczała się na tle epoki doskonałym warsztatem pisarskim. Dysponowała wyobraźnią, trafnością spostrzeżeń, swobodą wersyfikacyjną. W jej twórczości poetyckiej na pierwszy plan wyszły wątki patriotyczne, okraszone nutką mistrzowskiego liryzmu oraz folklorystycznym pierwiastkiem tzw. „swojskiej nuty”
Nie ograniczyła swej działalności jedynie do pisania wierszy. Świadoma sytuacji międzynarodowej, warunków Polaków żyjących pod zaborami, postanowiła poświęcić się pracy dziennikarskiej i choć trochę przyczynić się do poprawy losu rodaków.
Pracując w gazetach miała okazję poznać sytuację najbiedniejszych czy wykluczonych (chociażby przez listy do redakcji). Przyjrzawszy się dokładnie losowi polskiego chłopa, ciągłemu strachowi prześladowanych patriotów czy nieustannemu hamowaniu wszelkich prób pozyskania choć odrobiny autonomii, w 1882 roku zdecydowała się na pisanie nowel i opowiadań.
Tworząc swój bogaty dorobek literacki, nie zapomniała o najmłodszych czytelnikach. Od 1884 roku ogłaszała utwory dla dzieci, cieszące się ogromną popularnością, której przyczyny widziano w braku natrętnego dydaktyzmu autorki.