Mikołaj Doświadczyński na wyspie Nipu - utopia w utworze

Idealny świat Krasickiego został zbudowany przez ludzi prawych i cnotliwych, którzy potrafią żyć w zgodzie bez odgórnego nadzoru, dzięki odpowiedniemu wychowaniu, którego zasady wyłożył Xaoo swojemu uczniowi:
najpierw nauczyciel poznaje dobrze swego ucznia, jego skłonności , sposób myślenia, temperamnet, itp. Stąd nauczyciel wie, jak postępować z uczniem, jakie metody wychowawcze stosować;
drugi etap to wyplewienie złych skłonności;
trzeci etap to wpojenie prawych zasad uczniowi, nauczenie go o obowiązkach stanów, nawet o tych przykrych;
ostatni etap to ćwiczenie w roztropności; we wszystkim trzeba mieć miarę, nawet w cnotach, dlatego uczeń musi wiedzieć kiedy i jak należy sie zachowywać;



Jak widać nipuańskie wychowanie polega na indywidualnym podejściu do dziecka oraz na niezwykle głębokim kontakcie z nim. Nipuanie wyrastają na ludzi prostych, nie znającymi zbytków, żyjącymi według zasady: Małość chęci oszczędza potrzeb; tym łatwe dogodzenie czyni szczęśliwość. Mądrość Nipuanów nie zawiera się w księgach, ale w pamięci zbiorowej, historia przekazywana jest młodszym przez starszych w postaci legend i pieśni. Dzieci czują szacunek przed starszymi, a małżeństwo jest nierozerwalne. Mieszkańcy Nipu wierzą w jednego Boga, którego nazywają Najwyższą Istnością. Brak tam jednak kościołów, kapłanów czy innych instytucji.



Tubylcy nie znają narzędzi z kruszcu ani broni. Wyrzekli się wszystkiego, czym można skrzywdzić drugiego człowieka. Nipuanie to społeczność w „stanie natury”. Jan Jakub Rousseau w swojej Rozprawie o nierówności uznał za źródło zniszczenia ucywilizowanego społeczeństwa zboże i żelazo,

dodał przy tym, iż jak długo ludzie znali tylko jedno z nich; albo uprawę zboża, albo produkcję żelaza, tak długo nie mogli wyjść ze stanu „dzikości” (Mieczysław Klimowicz, Wstęp, s. XLVI) .

Czystość moralna Nipuanów przekłada się w pełni na wygląd ich domów oraz całej krainy. Oto dwa fragmenty opisujące Nipu:

[dom] Nie był (...) ani wyniosły, ani wspaniały; czystość, porządek i piękna symetria największą była jego ozdobą.

Gdziemykolwiek szli, widać było wszędzie dobrze uprawianą ziemię; osady były dość gęste, każda zaś miała tyle lasu, ile jej potrzeba było; i jakem mógł miarkować po równych wydziałach, znać, że gdzie ich było nadto, tam zbywające części na pola były obrócone, gdzie zaś ich brakowało, umyślnie zasiane były.

strona:   - 1 -  - 2 -  - 3 - 

  Dowiedz się więcej