Choć język wiersza jest prosty i zrozumiały, to prawie w każdym słowie kryje się drugie, przenośne znaczenie, nadające mu wymiar ponadczasowy.
Poświatowska sięgnęła po najczęściej używane środki poetyckiego wyrazu. W wierszu można odnaleźć epitety (smak gorzki, ciemna kawa, żywy organizm), metafory (dotknęłam kiedyś miłości; rozkołysała zmysły).