Jak pisze Alina Kowalczykowa:
W okresie dwudziestolecia między wojnami Antoni Słonimski należał do twórców ważących na przebiegu życia literackiego, był poczytny, atakowany przez przeciwników, skupiał wokół swego nazwiska sympatie kół liberalnych, nadawał ton i kierunek wielu polemikom, kampaniom publicystycznym i dyskusjom – był postacią pierwszego rzędu w życiu intelektualnym.
Autorka skomentowała powojenny okres twórczości Słonimskiego następująco:
W imponujący sposób dochował wierności swym ideałom w epoce kryzysu wartości i światopoglądowego chaosu. Taka stałość nie była wynikiem odgrodzenia się od świata – płynęła z tak głębokiego związku z realnym życiem, że zatrata wiary w sens i cel tego życia byłaby formą duchowej samozagłady – nie była więc możliwa. Był bowiem Słonimski człowiekiem dużej odwagi, ale nie płynęła ta odwaga z samotnictwa ani z pogardy, była jego sposobem życia wśród ludzi, wobec ludzi – i dla ludzi.
Twórczość poetycka Antoniego Słonimskiego:
1918 (Warszawa) – Sonety
1919 (Warszawa) – Czarna wiosna
1919 (Warszawa) – Faceje republikańskie (wraz z Janem Lechoniem)
1919 (Warszawa) – Harmonia. Wieniec sonetów
1920 (Warszawa) – Parodia
1923 (Warszawa) – Dialog o miłości ojczyzny między Josephem a Stefanem
1923 (Warszawa) – Godzina poezji
1924 (Warszawa) – Droga na Wschód
1926 (Warszawa) – Z dalekiej podróży
1928 (Warszawa) – Oko w oko
1929 (Warszawa) – Wiersze zebrane
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 -