Hajle Sellasje I – charakterystyka bohatera „Cesarza”

Są to jednak „suche” fakty, które dostępne są każdemu. Z książki Kapuścińskiego dowiadujemy się rzeczy, o których wiedziało tylko najbliższe otoczenie Króla Królów. Wielość zaprezentowanych perspektyw pozwala nam niemal na osobiste poznanie Hajle Sellasje.

Jego wygląd nie wskazywał na to, że człowiek ten posiadał aż tak wielką władzę. Jak relacjonował sługa odpowiedzialny za podkładanie pod niego poduszek, by ten wydawał się wyższy:

Wszyscy wiemy, że pan nasz był niskiej postury, a jednocześnie sprawowane stanowisko wymagało, aby zachował wobec podwładnych wyższość również w sensie ściśle fizycznym, i dlatego trony pańskie miały wysokie nogi i wysoko zawieszone siedzenia, zwłaszcza te, które zostały w spadku po cesarzu Meneliku będącym mężczyzną nadzwyczajnego wzrostu.

Widzimy zatem, że mógł cierpieć na kompleks niższości, z którym radził sobie w dość oryginalny sposób. Z relacji innego sługi dowiadujemy się:

Cesarz spał w łożu z jasnego orzecha, bardzo obszernym. Był tak drobny i kruchy, że ledwie go się widziało, ginął w pościeli. Na starość zmalał jeszcze bardziej, ważył pięćdziesiąt kilo.

Chociaż naprawdę rządził silną ręką, to pozornie wydawał się być człowiekiem niezwykle łagodnym. Działo się tak za sprawą ścisłej kontroli wizerunku. Pokazywał się swoim poddanym jedynie w takich sytuacjach, w których nie budził negatywnych odczuć. Przekazywanie złych wiadomości zostawiał lojalnym ministrom i generałom. Sposób jego mówienia z jednej strony fascynował społeczeństwo: Bowiem mowy cesarza były łagodne, dobrotliwe i pocieszające lud, który nie słyszał nigdy, żeby usta pana miotały gniewne słowa. Jednak osobisty kontakt z nim budził przeważnie przerażenie. Służący najbardziej obawiali się szeptu cesarza, który zawsze oznaczał dla nich złe wieści. Jak relacjonuje jeden z pracowników pałacu:

(…) radość i strach jednocześnie wypełniały serca każdego wezwanego do Sali Audiencji, ponieważ nie wiedział on, co go mianowicie czeka. Na tym polegała najgłębsza mądrość naszego pana, że nikt nie znał swojego dnia, swojego przeznaczenia.

Cesarz nie przejmował się losem poddanych, zwłaszcza w opisywanej przez Kapuścińskiego ostatniej dekadzie panowania. Wówczas to kraj zmagał się ze zmorą głodu, podczas gdy jego władca urządzał sobie wielkie uczty, na których ilość jedzenia i picia przyprawiała o zawrót głowy. Nie dbał też o los swoich służących, których miał bez liku. Chociaż wykonywali oni za niego wszelkie, zupełnie prozaiczne czynności, jak otwieranie drzwi, ścieranie plam po psim moczu, noszenie woreczka, podkładanie poduszki pod siedzenie, on traktował ich jak powietrze. Nic dziwnego, ponieważ jego ego było rozbuchane do granic możliwości. Udowodnił to już podczas koronacji, kiedy nadał sobie tytuł: Cesarz Haile Selassie I, Zwycięski Lew Plemienia Judy, Wybraniec Boży, Król Królów Etiopii.

strona:   - 1 -  - 2 -  - 3 -  - 4 -  - 5 - 

  Dowiedz się więcej