Streszczenia i opracowania lektur szkolnych klp klp.pl Lektury Analizy i interpretacje Motywy literackie Epoki
 
Na początku lat siedemdziesiątych, kiedy coraz głośniej w kraju mówiono o konieczności obalenia cesarza, władca wydawał się nie zwracać na to uwagi. Co więcej, ponieważ był już w podeszłym wieku, postanowił namaścić swojego następcę, który miał kontynuować jego politykę. Namiestnikiem ogłosił swojego wnuka Zerę Yakoba.

Właśnie bierność jest jedną z cech charakteru Hajle Sellasje. Zdając sobie sprawę z nastrojów panujących w kraju, on wciąż postępował po swojemu. Nie miał zamiaru przejść do działania. Nie zależało mu na tym, aby poprawić swój nadszarpnięty wizerunek w oczach głodującego i buntującego się ludu. Nie próbował nawet przeciwdziałać przewrotowi, który był oczywistą kwestią czasu. Nie zablokował kontaktów IV Dywizji z komunistycznymi rebeliantami związanymi z ZSRR.

Jednak najbardziej widoczną cechę cesarza jest jego zamiłowanie do luksusu. Władca Etiopii dał się poznać jako człowiek, który żyje w wielkim pałacu, w którym nie tylko pławi się w bogactwach, ale nie musi praktycznie nic robić, ponieważ od tego ma służbę. Niemal każdą prozaiczną czynność wykonuje za niego powołana do tego celu osoba. Ponieważ lubi piękne samochody, ma ich aż dwadzieścia siedem. Często gości zagranicznych gości i sam wyjeżdża poza Etiopię, aby być podejmowanym przez najmożniejszych tego świata.

Kapuściński ukazał dwoistość charakterystyczną dla tej postaci. Najlepiej oddaje to sam autor Cesarza w dość obszernym fragmencie dzieła:
(…) istniały dwa wizerunki H.S. Jeden – znany opinii międzynarodowej – przedstawia cesarza jako nieco egzotycznego, ale dzielnego monarchę, odznaczającego się niespożytą energią, bystrym umysłem i głęboką wrażliwością, który stawił czoła Mussoliniemu, odzyskał cesarstwo i tron, miał ambicję rozwijania swojego państwa oraz odgrywania ważnej roli w świecie. Drugi – formowany stopniowo przez krytyczną i początkowo niewielką część opinii rodzimej – ukazywał monarchę jako władcę zdecydowanego za wszelką cenę bronić swojej władzy i przede wszystkim jako wielkiego demagoga i teatralnego paternalistę, który słowami i gestami osłaniał sprzedajność, tępotę i serwilizm rządzącej elity, przez niego stworzonej i hołubionej. Oba te wizerunki były zresztą, jak to w życiu, prawdziwe, H.S. miał osobowość złożoną, dla jednych był pełen uroku, u innych budził nienawiść, jedni go wielbili, inni przeklinali. Rządził krajem, w którym znane były tylko najokrutniejsze metody walki o władzę (lub jej utrzymanie), w którym wolne wybory zastępował sztylet i trucizna, dyskusję – strzał i szubienica. Był produktem tej tradycji, sam po nią sięgał. A zarazem rozumiał, że jest w tym jakaś niemożliwość, jakaś niestyczność z nowym światem. Ale nie mógł zmienić systemu, który go trzymał u władzy, a władza była dla niego ponad wszystko.


strona:   - 1 -  - 2 -  - 3 -  - 4 -  - 5 - 


Polecasz ten artykuł?TAK NIEUdostępnij




  Dowiedz się więcej
1  Cesarz - streszczenie
2  Pozostali bohaterowie „Cesarza”
3  Cesarz - opracowanie