Pozostali bohaterowie „Cesarza”

Pałacowa świta – to z nimi rozmawiał Kapuściński. Postępując w zgodzie z etyką dziennikarska, autor reportażu posługiwał się tylko inicjałami imion i nazwisk, aby chronić anonimowość swoich informatorów. Są wśród nich: lokaj trzech drzwi, człowiek od ścierania psiego moczu z butów dygnitarzy, urzędnik ministerstwa pióra, poduszkowy, urzędnik protokołu w Sali Audiencji, woreczkowy, urzędnik ceremoniału (nazywany przez wszystkich „kukułką”). Wszyscy oni, chociaż reporter rozmawiał z nimi już po obaleniu cesarza, wydawali się nie przyjmować tego do wiadomości. Żaden z nich nie dostrzegał, że Hajle Sellasje był populistycznym dyktatorem i traktował ich poniżej godności. Pozostawali zapatrzeni w swojego pana wierząc do końca, że faktycznie był namiestnikiem Boga na ziemi.

Przyczyn ubóstwa i głodu dopatrywali się nie w decyzjach władcy, ale w działaniach otaczających go ministrów, których uważali za pasożyty żerujące na blasku cesarza. Dla nich Hajle Sellasje na zawsze pozostał najwyższym autorytetem, a wręcz wyrocznią. Chociaż doskonale wiedzieli, że pan nie potrafił nawet pisać i czytać, to i tak uważali go za najmądrzejszą, najroztropniejszą i najbardziej sprawiedliwą istotę, jaka kiedykolwiek stąpała po etiopskiej ziemi. Pełniąc swoje prozaiczne i zwyczajnie śmieszne funkcje dworskie, czerpali największą radość z możliwości osobistego obcowania z cesarzem.

Rebelianci – czyli przeciwnicy cesarza, którzy ostatecznie doprowadzili do jego upadku. Można mówić o dwóch grupach spiskowców. Pierwsza została skutecznie obezwładniona w 1960 roku, kiedy usiłowała przeprowadzić pucz. Wśród osadzonych i skazanych znaleźli się: szef ochrony cesarza – pułkownik Tassewa Wajo, adiutant cesarza – generał Assefa Demissie, dowódca gwardii cesarskiej – generał Tadessa Lemma, osobisty sekretarz Hajle Sellasje –Solomona Gebre-Mariam, premier Endelkaczew, minister najwyższych przywilejów – Admassu Retta. Blisko piętnaście lat później doszło do udanej rewolucji. Jej przywódcami byli głównie światli obywatele, którzy ukończyli bądź uniwersytet w Addis Abebie, bądź jakąś zagraniczną uczelnię. Wszyscy oni dostrzegali nędzę, zacofanie i ciemnotę do jakiej doprowadziły państwo ponad cztery dekady rządów cesarza.

strona:   - 1 -  - 2 - 

  Dowiedz się więcej