Streszczenia i opracowania lektur szkolnych klp klp.pl
"Panny z Wilka" powstały w roku 1932 w Syrakuzach, podczas pierwszego pobytu Iwaszkiewicza na Sycylii. Bohaterem opowiadania jest Wiktor Ruben, mężczyzna dobiegający czterdziestki, który niespodziewanie, także dla samego siebie, odwiedza Wilko, majątek kuzynów, gdzie bywał w młodości. Od ostatniej wizyty, tuż przed wojną 1914 roku, minęło 15 lat.

Wiktorowi wydaje się, że wspomnienia dawnych miłości i fascynacji pozwolą przywrócić sielski czas. I chociaż początkowo wydaje się, że nic się nie zmieniło, że będzie można zacząć życie od początku, to jednak szybko okazuje się, że zmieniło się wszystko. Tytułowe panny - Julcia, Jola, Zosia - stały się dorosłe, zmarła Fela, Kazia się rozwiodła. "Problematyka "Panien z Wilka" obraca się w kręgu proustowskim - pisał Andrzej Zawada. - Wiktor Ruben przybywa do Wilka w poszukiwaniu straconego czasu.

"Panny z Wilka" to opowiadanie o utracie przeszłości i złudzeń, o zaprzepaszczonych nadziejach, o rozczarowaniach, których nie da się uniknąć i o mitach, jakie tworzy pamięć. Są także, a może przede wszystkim, opowiadaniem o samej pamięci. Nie tylko o pamięci wrażeń, także o pamięci konkretnych i realnych zdarzeń, z których nie będzie można się już nigdy otrząsnąć - wojna, obóz jeniecki, ciało zastrzelonego dezertera.

To właśnie bezsensowna, antybohaterska wojna jest, obok egzystencjalnych niepokojów, drugim ważnym wątkiem wielu opowiadań Iwaszkiewicza. Ten temat często wychodził w jego prozie na plan pierwszy, tu jest wprawdzie tłem dalekim, ale natarczywym.
"Podstawową funkcją stworzonego przez pamięć mitu indywidualnego - pisał o "Pannach z Wilka" Ryszard Przybylski - jest więc ciągłe obniżanie, deprecjonowanie i zatruwanie aktualności. Tak mści się przeszłość na triumfującej teraźniejszości".




Mapa serwisu: