Życie to nie teatr - analiza i interpretacja

Po wymknięciu się z bankietu podmiot liryczny, który okazuje się być poetą, zapowiada, że zamoczy głowę w fontannie, aby oprzytomnieć, a następnie napisze piękny wiersz. Zdaje sobie sprawę z tego, że wyjdzie na ulicę sam, ponieważ druga osoba pozostanie wśród artystów, by tam odgrywać swoją rolę.

Utwór kończy się słowami:

Ja - duszę na ramieniu wiecznie mam.
Cały jestem zbudowany z ran.
Lecz gdy śmieje się, to w krąg się śmieje świat!

Wiele osób popełnia błąd, uważając, że podmiotem lirycznym utworu jest sam Stachura. Faktycznie jest to poeta, ale jedynie podobny do autora wiersza. Bohaterami dzieła jest para ludzi, którzy przyjęli dwie skrajnie inne postawy wobec życia. Pierwszą z nich jest poeta, dla którego cenna jest każda chwila, który niczego nie udaje, jest szczery, co przysparza mu wielu problemów, ale daje też wielką satysfakcję i radość. Drugim bohaterem, a raczej bohaterką, jest osoba żyjąca w zakłamaniu, zmuszona do wiecznego odgrywania ról przed innymi ludźmi. Wydaje jej się, że jest szczęśliwa, lecz to tylko pozory, ponieważ nie można doświadczyć prawdziwego szczęścia, udając kogoś, kim się nie jest.

Utwór zbudowany jest z ośmiu strof. Liczba wersów w każdej z nich waha się od trzech do pięciu. Najczęściej wykorzystywanym przez autora środkiem artystycznym jest metafora, która pojawia się już w tytule.

  Dowiedz się więcej