klp.plStroficzny, ośmiowersowy utwór jest poetycką pochwałą wiosny, młodości, witalności oraz beztroski.
W dwóch czterowersowych, rymowanych (rymy ABAB, CDCD) zwrotkach napisanych dwunastozgłoskowcem (średniówka po szóstej sylabie) Kazimierz Wierzyński zawarł swoją filozofię oraz ogłosił swój pogląd na sztukę. Wiersz jest zatem swoistym programem artystycznym, manifestem poetyckim Wierzyńskiego.
Pierwszoosobowy podmiot liryczny, świadczący o zaklasyfikowaniu utworu do liryki bezpośredniej, rozpoczyna swój wywód od radosnego zachwytu nad własną młodością i niedojrzałością:
Zielono mam w głowie i fiołki w niej kwitną
na klombach mych myśli sadzone za młodu
Udowadnia tym samym, że w jego umyśle cały czas rodzą się nowe pomysły, pielęgnowane przez sprzyjające środowisko. Porównuje swoją duszę do ogrodu, w którym bez pomocy ogrodnika zakwitają najpiękniejsze i najrzadsze kwiaty:
Pod słońcem co dało mi duszę błękitną
i które mi świeci bez trosk i zachodu.
Żywot podmiotu lirycznego – jak sam stwierdza – jest beztroskie i pozbawione problemów.
Druga zwrotka jest wyznaniem. Podmiot przyznaje się, że chce rozprzestrzeniać swoją radość na innych, rozdaję wokoło swój uśmiech, wręcza wszystkim swoje bukiety, czyli pozytywne myśli. W końcu nazywa się radosną wichurą zachwytu i szczęścia, dochodząc do wniosku, że każdy poeta - zamiast człowiekiem - powinien być wiosną!
Wymowa liryku jest optymistyczna, wiosenna, radosna. Widać w nim wszystkie najważniejsze cechy poezji Skamandrytów: prosty język, zerwanie z użalaniem się nad swoim nieszczęsnym życiem. Zamiast tego Wierzyński, portretujący się jako zwykły człowiek, afirmuje życie, wychwala pozytywne myślenie. Pisze o pięknie kwiatów i blasku słońca tak, że czytelnik-adresat wiersza, czuje zapach fiołków i promienie światła na twarzy.
W wierszu są obecne epitety (duszę błękitną, radosną wichurą), afirmujące życie i młodość oraz metafory (wichura zachwytu, klomby mych myśli), podkreślające radość, która kieruje życiem beztroskiego podmiotu lirycznego.
Autor: