Już debiutancki zbiór poezji przyniósł Wierzyńskiemu wielką popularność i uznanie. Jak pisze Krzysztof Dybciak, jeden z najbardziej cenionych żyjących polskich krytyków literackich:
Pierwszy tom jego wierszy Wiosna i wino miał trzy wydania w latach 1919-1921, był powszechnie recytowany, cytowany i omawiany – został społecznie uznany za najwartościowszy wkład poezji w początkowy okres istnienia niepodległej Polski. Utwory literackie, będące wydarzeniami o doniosłości ogólnospołecznej, zaspokajają zbiorowe potrzeby duchowe, a zatem ujawniają też strukturę czegoś, co można nazwać podświadomością grupy społecznej.
Wiersze zawarte w pierwszych dwóch tomach Wierzyńskiego pozbawione są patosu, uroczystego toku wypowiedzi, ważnej tematyki społecznej. Podmiot liryczny w tych utworach jest beztroskim człowiekiem zabawy. Świat przedstawiony przypomina dziecięcy plac zabaw. W pierwszych zbiorach nie znajdziemy takich słów jak: Polska, ojczyzna, praca, naród, obowiązek, walka, niepodległość. Poeta skupił się na zupełnie innych wartościach, czym urzekł publiczność.
Entuzjazm znany z Wiosny i wina oraz Wróbli na dachu zastąpił Wierzyński głęboką refleksją nad wartościami egzystencjalnymi. Widać to na przykładzie wierszy z Wielkiej Niedźwiedzicy, Pamiętnik miłości i Rozmowa z puszczą. Porzucił więc zabawę na rzecz zadumy, emocji, melancholii. Zmienił się nie tylko światopogląd poety, ale również język jego utworów.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 -