Strasna zaba - analiza i interpretacja

Wszystko w tym wierszu jest umowne i przerysowane: sytuacja, postaci, wypowiedzi. Wystarczy przywołać teatralny okrzyk żony: „Męzu, och, och!/ Popats, popats, jaka strasna zaba!”. Po tym zawołaniu czytelnik ma już przed oczami ową panią, żywcem wziętą z kiepskiej sztuki. Jednak najlepiej schematyczność tego świata ujawnia się w strofie siódmej, kiedy to organizowana jest „historycna uroczystość”:

„ustawiono trybuny,
spędzono tłumy,
„Stselców” i „Federastów” -
słowem, całe miasto.

Potem na trybunę wesła Wysoka Figura
i kiedy odgzmiały wsystkie „hurra”,”

Obraz jest tak skonstruowany, że mimo niewielu przywołanych elementów, odbiorca z powodzeniem – niejako automatycznie – go sobie uzupełnia. Nie jest to wyłącznie schematyczność świata przedstawionego utworu, to również schematyczność opisywanej rzeczywistości. Ile ironii jest w sformułowaniu „Wysoka Figurze”.

Cały absurd sytuacji sprowadza się do tego, że tak błahy powód nie dość, że uruchomił siły całego miasta, to jeszcze stał się przyczyną chluby narodowej. W ten sposób podmiot wiersza naśmiewa się z inteligencji, dla której nawet najprostsze zadania okazują się być czymś problematycznym.

Prawdziwie przewrotny jest finał historii. Skandujący tłum woła: „Niech zyje!” na cześć żaby, którą właśnie schwytano. Społeczeństwo w swoistym amoku prosi o życie dla wroga publicznego. W ten sposób zostaje ośmieszone cała zbiorowość, która daje się ponieść się swoistej propagandzie sukcesu.

strona:   - 1 -  - 2 - 

  Dowiedz się więcej