Struktura piekła Dantego jest precyzyjna i skomplikowana. Każdy z kręgów jest przeznaczony dla określonego rodzaju grzeszników, od potępieńców, którzy zmarnowali swoje życie przez bierność, po zdrajców Boga i bliskich. Strzegące ich postacie, jak Minotaur czy Charon, pochodzą zarówno z mitologii, jak i z pism biblijnych. Chociaż dusze w pierwszym kręgu doświadczają kary duchowej, w głębszych warstwach piekła kary stają się coraz bardziej fizyczne i okrutne. Dusze są zmuszane do pławienia się w bagnach, bycia narażonym na ekstremalne temperatury, czy nawet bycia dręczonym przez demony.
Kontekst mitologiczny
Odpowiednikiem dziewiątego kręgu piekła w mitologii greckiej był Tartar - uważany za najgłębszą część podziemnego świata, położoną daleko poniżej królestwa Hadesa. To mroczne więzienie, gdzie dusze ludzi i Tytanów, winnych najcięższych przewinień, były skazane na wieczne cierpienie. Miejsce to było symbolem największej kary, jaką mogli ponieść ci, którzy wyzywali się przeciwko porządkowi ustalonemu przez bogów.
Nawiązania (literatura):
- „Mitologia grecka” Jan Parandowski – mitologiczne zaświaty były podziemną krainą zwaną Hadesem. W odróżnieniu od innych utworów znajdowały się tam zarówno Pola Elizejskie przeznaczone dla dobrych ludzi, Ereb będący rodzajem czyśćca, jak i Tartar przeznaczony dla grzeszników;
- „Apokalipsa świętego Jana” – w utworze Piekło jest ukazane jako miejsce, gdzie w dniu Sądu Ostatecznego trafią grzesznicy, a także diabeł;
- „Co myśli Pan Cogito o piekle” Zbigniew Herbert – utwór nawiązuje do wizji piekła Dantego, jednak według Herberta przebywają w nim artyści, którzy swoją twórczością tworzą nierealną rzeczywistość. Autor za pomocą swojego dzieła nawiązywał do twórców tworzących w epoce PRL na zlecenie komunistów;