W tomie tym zachodzi też doskonała zgodność między treścią a kształtem. Tematyka walki rządzącej się określonymi regułami oraz pochwała napięcia i wysiłku, dążenia do zwycięstwa, panowania nad sobą i materialnymi determinantami przedstawione są za pomocą form precyzyjnych, ale nie pozbawionych lekkości i wdzięku. Struktura tych utworów świadczy o swobodnym i głębokim opanowaniu reguł gry poetyckiej, a nieco klasycyzujące przesłanie światopoglądowe wcielone zostało w kształty wersyfikacyjne najbardziej klasyczne w naszej poezji.
Kolejny tom, czyli Pieśni fanatyczne, przyniósł ekspresjonistyczno-turpistyczną wizję nowoczesnego miasta i zamieszkujących ich biedaków. Jak pisze Dybciak:
Bohaterami Pieśni fanatycznych są najbiedniejsi, najnieszczęśliwsi członkowie wielkomiejskiej społeczności zamieszkujący sutereny i poddasza; rytm życia poddany nieznośnej monotonii, daremne szarpanie się, samotność w obcym tłumie (…) Miasto prezentowane jest w zszarzałej kolorystyce, z nieustannym podkręceniem jego starości, bylejakości i obrzydliwości. Dzięki temu całość tomu przypomina koszmar senny.
Wolność tragiczna z kolei poświęcona została zmarłemu Józefowi Piłsudskiemu. Wierzyński był wyznawcą i piewcą mitu Marszałka, o czym sam pisał: Stworzył on inną szkołę, już nie uczciwości, lecz rozumienia świata. Parał się nie tylko ideami, lecz z życiem, tworzył jego realny kształt. Działał twarzą w twarz wobec żywego przeciwnika, w bezpośrednim z nim starciu, w najsurowszej walce.
W okresie drugiej wojny światowej Wierzyński uchodził za barda walczącej Polski. Wówczas to starał się on swoimi utworami pokrzepiać serca żołnierzy i dodawać im otuchy w tych trudnych chwilach. Tomiki z tego okresu przepełnione są tragizmem oraz goryczą rozczarowań i zawodów. Widać to w zbiorach Ziemia-Wilczyca, Barbakan warszawski, Róża Wiatrów.
Zbiór Korzec maku ukazał się sześć lat po zakończeniu wojny, która na zawsze odmieniła życie Wierzyńskiego na gorsze (utrata ojczyzny i całej rodziny). Wszystkie kolejne tomiki przeniknione były z jednej strony wartościami filozoficznymi, patriotycznymi, potępieniem dla władz PRL-u, a z drugiej strony wielką tęsknotą za utraconą na zawsze ojczyzną.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 -