Dwanaście prac Herkulesa - bohaterowie

Doktor Burton – miłośnik literatury klasycznej, członek najszacowniejszych towarzystw, był zażywny, rozczochrany, a spod strzechy jego białych włosów promieniało rumiane, dobrotliwe oblicze. Miał zwyczaj donośnie chichotać, nieco astmatycznie. Palił papierosy i wszystko wokół obsypywał popiołem. Podsunął Poirotowi pomysł na zajęcie się dwunastoma pracami Herkulesa.

Pani Lemon – sekretarka Poirota. Nigdy nie dziwiły jej wydawane przez szefa polecenia. Wykonywala je bardzo skrupulatnie, dlatego Herkules miał do niej pełne zaufanie. Brakowało jej wyobraźni, ale miała intuicję. Wszystko, co uznawała za godne uwagi zwykle okazywało się interesujące. „Panna Lemon była nieprawdopodobnie szpetna i niewiarygodnie kompetentna. Poirot nie był dla niej nikim szczególnym – jedynie pracodawcą. Ze swoich obowiązków wywiązywała się doskonale. Jej prywatne myśli i marzenia obracały się wokół nowego systemu gromadzenia akt, który powoli udoskonalała w skrytości ducha.” Pisała na maszynie z szybkością karabinu karabinowego.
George – służący Poirota, jego zaufana osoba, bez sprzeciwu wykonująca każde polecenie. Miał duże doświadczenie życiowe. Często wykonywał w tajemnicy zadania dla Poirota.

Joseph Hoggin – bogacz, człowiek prosty o małych świńskich oczkach, bulwiastym nosie i zaciśniętych wargach. Przypominał Poirotowi pewnego fabrykanta z Liège, który otruł swą żonę, by wyjść za sekretarkę. Okazało się, że ma romans z sekretarką i ponownie skłonny jest zamordować własną żonę, by wyjść za młodą sekretarkę.
Milly Hoggin – właścicielka skradzionego pekińczyka, korpulentna drażliwa osoba o farbowanych na rudo włosach.
Amy Carnaby – służąca lady Hoggin, pulchna osóbka o miłej powierzchowności. Wszystkie pracodawczynie uważały ją za mało inteligentną, ale oddaną i poczciwą osobę. Kochała psy i bardzo cierpiała po śmierci swojego pekińczyka, którego otrzymała po śmierci pani Hartingfield. Była córką wikariusza z Essex i miała świetny zmysł organizacyjny. Zorganizowała serię wyłudzeń od właścicielek pekińczyków, by sobie i innym starzejącym się damom do towarzystwa zapewnić godziwą starość. Wiedziała, że udawanie głupszej niż jest, najczęściej przynosi dobre wyniki. Wciąż w jej głowie jawiły się wizje przestępstw, jednak dzięki Poirotowi wykorzystała swoje aktorskie zdolności by ująć groźnego przestępcę i oszusta doktora Andersena.

strona:   - 1 -  - 2 -  - 3 -  - 4 -  - 5 - 

  Dowiedz się więcej