klp.plDoktor Burton – miłośnik literatury klasycznej, członek najszacowniejszych towarzystw, był zażywny, rozczochrany, a spod strzechy jego białych włosów promieniało rumiane, dobrotliwe oblicze. Miał zwyczaj donośnie chichotać, nieco astmatycznie. Palił papierosy i wszystko wokół obsypywał popiołem. Podsunął Poirotowi pomysł na zajęcie się dwunastoma pracami Herkulesa.
Pani Lemon – sekretarka Poirota. Nigdy nie dziwiły jej wydawane przez szefa polecenia. Wykonywala je bardzo skrupulatnie, dlatego Herkules miał do niej pełne zaufanie. Brakowało jej wyobraźni, ale miała intuicję. Wszystko, co uznawała za godne uwagi zwykle okazywało się interesujące. „Panna Lemon była nieprawdopodobnie szpetna i niewiarygodnie kompetentna. Poirot nie był dla niej nikim szczególnym – jedynie pracodawcą. Ze swoich obowiązków wywiązywała się doskonale. Jej prywatne myśli i marzenia obracały się wokół nowego systemu gromadzenia akt, który powoli udoskonalała w skrytości ducha.” Pisała na maszynie z szybkością karabinu karabinowego.
George – służący Poirota, jego zaufana osoba, bez sprzeciwu wykonująca każde polecenie. Miał duże doświadczenie życiowe. Często wykonywał w tajemnicy zadania dla Poirota.
Joseph Hoggin – bogacz, człowiek prosty o małych świńskich oczkach, bulwiastym nosie i zaciśniętych wargach. Przypominał Poirotowi pewnego fabrykanta z Liège, który otruł swą żonę, by wyjść za sekretarkę. Okazało się, że ma romans z sekretarką i ponownie skłonny jest zamordować własną żonę, by wyjść za młodą sekretarkę.
Milly Hoggin – właścicielka skradzionego pekińczyka, korpulentna drażliwa osoba o farbowanych na rudo włosach.
Amy Carnaby – służąca lady Hoggin, pulchna osóbka o miłej powierzchowności. Wszystkie pracodawczynie uważały ją za mało inteligentną, ale oddaną i poczciwą osobę. Kochała psy i bardzo cierpiała po śmierci swojego pekińczyka, którego otrzymała po śmierci pani Hartingfield. Była córką wikariusza z Essex i miała świetny zmysł organizacyjny. Zorganizowała serię wyłudzeń od właścicielek pekińczyków, by sobie i innym starzejącym się damom do towarzystwa zapewnić godziwą starość. Wiedziała, że udawanie głupszej niż jest, najczęściej przynosi dobre wyniki. Wciąż w jej głowie jawiły się wizje przestępstw, jednak dzięki Poirotowi wykorzystała swoje aktorskie zdolności by ująć groźnego przestępcę i oszusta doktora Andersena.
Charles Oldfield – lekarz z prowincji, z Market Loughbrough, w Berkshire. Czterdziestoletni mężczyzna o jasnych, lekko posiwiałych włosach i niebieskich oczach. Przez piętnaście lat był żonaty ze starszą o piętnaście lat kobietą. Nie darzył jej prawdziwym uczuciem. Po jej śmierci mieszkańcy plotkowali, obwiniając go o śmierć. Przyznał się do uczucia, jakie żywił do swojej pielęgniarki panny Moncreffe. Dzięki Herkulesowi plotki przestały być podstawne. Doktor mógł śmiało połączyć się z ukochaną pielęgniarką.
Ted Williamson – młody mechanik z prowincji, zakochał się w pokojówce pewnej rosyjskiej tancerki, Poirot odkrył, że tak naprawdę czas spędził z samą artystką.
Katrina Samoushenka – niezwykle zdolna tancerka, podawała się za potomkinię rosyjskiego księcia, a naprawdę była córką kierowcy ciężarówki z Kaliningradu. Udawała własną służącą Nitę i romansowała z angielskim mechanikiem. Zachorowała na suchoty i trafiła do sanatorium do Szwajcarii. Była gotowa na śmierć. Nadzieję na normalne, choć przyziemne życie dał jej Poirot.
Marrascaud – poszukiwany w głośnej sprawie morderca Salleya, podejrzewany o wiele innych zbrodni. W położonym wysoko w górach hotelu umówił się z doktorem Lutzem, by dzięki operacji plastycznej zmienić tożsamość. Pojmał, a następnie zabił inspektora szwajcarskiej policji, sam zaś podszył się pod kelnera Gustava. Jego plan nie powiódł się dzięki przebiegłości Poirota.
Schwartz – Amerykanin, który po raz pierwszy odwiedził Europę. Stwierdził, że Paryż jest przereklamowany, jednak zachwyciły go szwajcarskie krajobrazy. Pragnął znaleźć się wysoko w górach, gdzie ciśnienie nie pozwala usmażyć jajka. Jak każdy przedstawiciel swego narodu był dobroduszny, naiwny i bardzo towarzyski. Pragnął nawiązać z każdym kontakt. Dzięki temu, że posiadał broń uratował Poirotowi życie, czym przyczynił się do schwytania wielokrotnego mordercy Marrascauda.
Edward Ferrier – premier brytyjskiego rządu, zięć poprzedniego premiera, powszechnie szanowanego Johna Hammeta, który przez lata dopuszczał się wielu malwersacji. Miał w oczach Poirota opinię przyzwoitego człowieka. Nie był świetnym, błyskotliwym oratorem, pozbawiony był głębokiej wiedzy, jednak ludzie go szanowali. Wychowany był w dobrej angielskiej tradycji. Sprawował rządy zgodnie z duchem i zasadami poprzednika. Miał ciemną cerę i niski miły głos.
Dagmar Ferrier – kobieta wysoka; o inteligentnej twarzy, z charakterem. Była postacią bardzo popularną. Jako żona premiera, znajdowała się w centrum uwagi publicznej. Popularnością cieszyła się jako córka swego ojca. Pani Ferrier była uosobieniem powszechnego ideału angielskiej kobiecości. Była oddaną żoną, dobrą matką i podzielała zamiłowanie męża do życia na wsi. Swoje zainteresowania zwróciła w stronę tych dziedzin życia publicznego, które powszechnie uważa się za odpowiednie pole działania dla kobiet. Ubierała się dobrze, lecz nigdy ostentacyjnie modnie. Większość czasu i sił poświęcała działalności dobroczynnej na wielką skalę. Opracowała specjalne plany pomocy dla żon bezrobotnych. Szanowana przez cały naród, była chlubą i ozdobą partii. Zgodziła się na wywołanie skandalu z jej osobą w roli głównej, by ratować karierę polityczną swego męża.
John Hammett – premier Wielkiej Brytanii, szczególnie bliski społeczeństwu i prasie Anglii. Reprezentował sobą wszystko to, co drogie jest każdemu Anglikowi. Mówiono o nim: „Hammett jest uczciwy, to się po prostu czuje”. O jego prostym życiu domowym i zamiłowaniu do ogrodnictwa krążyły anegdoty. Sfatygowany deszczowiec, z którym Hammett nigdy się nie rozstawał, stał się odpowiednikiem fajki Baldwina i parasola Chamberlaina. Był to symbol - symbol angielskiego klimatu, angielskiej przezorności i przywiązania Anglików do tego, co stare. Co więcej, na typowy brytyjski sposób John Hammett był także mówcą. Jego przemówienia, wygłaszane ze spokojem i przekonaniem, zawierały proste, sentymentalne banały, jakże głęboko zakorzenione w sercach Anglików. Cudzoziemcy niekiedy krytykują je za hipokryzję i nieznośną szlachetność, ale John Hammett nie miał nic przeciwko temu, by uchodzić za człowieka szlachetnego. Poza tym był mężczyzną doskonałej prezencji - wysoki, wyprostowany, o jasnych włosach i jasnoniebieskich oczach. Jego matka pochodziła z Danii, on sam zaś przez wiele lat piastował urząd Pierwszego Lorda Admiralicji, dzięki czemu zyskał przydomek Wiking. W rzeczywistości był nieuczciwym łajdakiem, oszustem na gigantyczną skalę, który wykorzystując swoją pozycję, dorobił się olbrzymiej fortuny.
Harold Waring – młody człowiek, mający przed sobą pomyślną karierę polityczną. Był podsekretarzem w wieku lat trzydziestu. Był dość przystojny, miał doskonałe zdrowie i nie krępowały go żadne więzy uczuciowe. Był łatwowierny i nie znał języków obcych, dlatego dał się oszukać paniom Rice i Clayton.
Pani Rice - kobieta z charakterem. Wysoka, o głębokim głosie i surowa w obejściu, miała poczucie humoru i w jej towarzystwie miło płynął czas. Widać było, że całe jej życie obraca się wokół córki. Tak naprawdę była oszustką, która dzięki głębokiemu głosowi mogła przebrać się za mężczyznę.
Elsie Clayton - ładna w nieco staromodnym stylu, skromna, łagodna i raczej nieśmiała. Była wraz z panią Rice łzawą oszustką i świetną aktorką.
Georg Forbisher – pułkownik, wieloletni przyjaciel admirała Chendlera, ojciec chrzestny jego syna. Miał romans z jego żoną, z którego zrodził się Hugh. Był stałym gościem w domu admirała. Zasuszony, twardy człowiek o rudych, siwiejących na skroniach włosach. Niespokojny, popędliwy i kostyczny, przypominający teriera, był jednocześnie właścicielem pary niebywale sprytnych oczu. Miał zwyczaj opuszczać brwi nisko nad oczy i wyrzucać do przodu głowę, podczas gdy bystre oczka świdrowały człowieka badawczo.
Diana Maberly – kobieta mająca bladą twarz o ostro zarysowanym podbródku, oczy raczej szare niż niebieskie i włosy w jakże rzadko spotykanym połyskliwym odcieniu czerni - hiacyntowe loki mieszkanki starożytnej Grecji. Nosiła dobrze skrojoną, choć nieźle znoszoną tweedową garsonkę, podniszczoną torebkę i nieświadomą arogancję. Była ziemianką. Od roku zaręczone była z Hughiem Chandlerem, jednak ten zerwał zaręczyny twierdząc, że jest chory psychicznie. Była dzielną dziewczyną, która łatwo się nie poddawała.
Hugh Chandler – syn admirała Chandlera, a tak naprawdę pułkownika Forbishera. Jego przybrany ojciec wiedząc o prawdziwym rodzicielu syna pragnął zemsty. Udało mu się go przekonać, że popada w obłęd, podobnie jak jego przodkowie. Był jedynakiem, służył w marynarce jak jego przodkowie. Porzucił armię na wyraźną sugestię ojca. Był wysokim, potężnie zbudowanym człowiekiem o szerokich barach, ogorzałej twarzy okolonej bujnymi włosami. Biła od niego atmosfera siły i męskości. Jego matka utonęła, gdy miał dziesięć lat.
Admirał Chandler – siwowłosy, na pozór starszy niż w rzeczywistości mężczyzna. Pochodził z rodziny, w której kolejne pokolenia mężczyzn służyły w marynarce. Jednak członkowie rodziny nieraz popadali w obłęd. Spotkało to także admirała. Powodowany chęcią zemsty utopił żonę, a następnie zamierzał zabić przybranego syna – Hugha.
Vera Rossakoff – rosyjska hrabina mówiąca po angielsku z akcentem. Poirot poznał ją przed dwudziestu laty, gdy udowodnił jej kradzież biżuterii. Była „dużą”, impulsywną kobietą o obfitych kształtach. Udawała właścicielkę klubu „Piekło”.
Autor: