Dzieje Tristana i Izoldy - streszczenie

Gdy Tristan znalazł się z Izoldą sam na sam, chciał ująć ją w ramiona, ona jednak nadal go nie poznawała i wzbraniała się. Tristan czynił jej z tego powodu ogromne wyrzuty, nadal mówiąc zmienionym głosem i udając szaleńca. Poprosił o przyprowadzenie swego wiernego psa, Łapaja, który od razu poznał swego pana. Wtedy Tristan pokazał Izoldzie pierścień z zielonego jaspisu i królowa otworzyła swe ramiona na oścież. Tristan czynił jej wyrzuty, twierdząc, że moc jej miłości powinna być większa niż jego przebranie i że powinna była poznać go od razu. Kochankowie spędzili kilka nocy ze sobą, a potem pożegnali się.

Śmierć

Ledwie Tristan powrócił do Bretanii, wdał się w bitwę z wrogiem diuka Hoela i został raniony zatrutą lancą. Czuł, że ucieka z niego życie i zapragnął ujrzeć przed śmiercią Izold Jasnowłosą. Wezwał Kaherdyna i poprosił go, aby ten udał się do Kornwalii z poselstwem do Izoldy. Dał mu pierścień z zielonego jaspisu i poprosił, żeby podczas drogi powrotnej wywiesił biały żagiel, jeśli Izolda Jasnowłosa będzie z nim na statku lub czarny, jeśli nie zgodzi się popłynąć do zmarłego ukochanego.

Niestety, tę rozmowę podsłuchiwała Izolda o Białych Dłoniach. Odkryła prawdę i poczuła się oszukana przez Tristana. W jej sercu zrodziła się nienawiść do Tristana i Izoldy Jasnowłosej, nie dała jednak nic po sobie poznać.

Kaherdyn dotarł do Kornwalii, a Izolda Jasnowłosa zgodziła się z nim popłynąć, pragnąc spotkać się z umierającym Tristanem. Jednak historia kochanków nie miała skończyć się szczęśliwie. Oto już statek z Izoldą na pokładzie zbliża się do Bretanii, a Tristan czeka na nią z utęsknieniem, leżąc chory w łóżku. Pyta się swojej żony, Izoldy o Białych Dłoniach, jaki kolor mają żagle statku? Ta odpowiada mu: „Czarne”. Sądząc, że Izolda Jasnowłosa odrzuciła jego miłość, że nie chciała zobaczyć się z nim przed śmiercią, Tristan wydał ostatnie tchnienie.
Oto już Izolda Jasnowłosa dotarła na dwór bretoński. Biegnie przez korytarze szukając Tristana, a dzwony już biją na znak jego śmierci. Dotarłszy do komnaty, gdzie leży zmarły ukochany, Izolda przyciska go do piersi, całuje w usta i sama umiera z żalu.

Kiedy król Marek dowiedział się o śmierci kochanków, przebył morze i przybywszy do Bretanii kazał uczynić dwie trumny: jedną dla Izoldy, drugą dla Tristana. Przewiózł do Tyntagielu dwa umiłowanego przez niego ciała i złożył w kaplicy. Ale w nocy z grobu Tristana wybujał zielony i liściasty głóg, który wznosząc się ponad kaplicę, zanurzył się w grobie Izoldy. Ludzie miejscowi ucinali głóg, ale każdej nocy odrastał. Wtedy król Marek zabronił go ucinać. Tak oto kochankowie byli ze sobą złączeni na zawsze.

strona:   - 1 -  - 2 -  - 3 -  - 4 -  - 5 -  - 6 -  - 7 -  - 8 -  - 9 -  - 10 -  - 11 - 

  Dowiedz się więcej