Gloria victis – streszczenie szczegółowe

Narratorem noweli jest las na Polesiu litewskim. Las snuje opowieść wiatrowi o zdarzeniach, jakie się w nim rozgrywały. Wiatr lata po świecie, aby zbierać prawdę o historii świata i roznosić ją dalej.



Ponad 100 lat wiatr nie był w tych stronach. Pragnie dowiedzieć się, co słychać u starych przyjaciół. Drzewa chórem odpowiadają, że działy się tu rzeczy wielkie i niezwykłe.

Wiatr oblatując wszystkie kąty, wyczuwa zapach krwi. Słyszy jęki rannych i odgłosy bitwy. Namawia drzewa do opowiedzenia historii tych walk. Wtem dostrzega usypany pagórek z zatkniętym krzyżem. Pyta, cóż to znaczy. Dąb, brzoza i świerk odpowiadają że jest to zbiorowa mogiła.

Świerk mówi, że jest to grób nieznanych bohaterów. Dzwoneczki liliowe dodają, że polegli oni bardzo młodo. Róża mówi, że ginęli oni w mękach. Następnie wszystkie rośliny narzekają na brak pamięci o owej mogile. Tylko róża rzuca na ten grób kwiaty. Tylko dzwoneczki leśne wydzwaniają pacierz żałobny nad grobem.

Wiatr jest bardzo przejęty tymi wiadomościami. Chciał dowiedzieć się dokładnie o życiu i śmierci leżących w mogile. Planował wieść o tym posłać w świat.

W przestrzeń. W dal. W czas. W pamięć. W serca...

Pierwszy opowieść zaczyna stary dąb.

Wspomina pojawienie się w lesie młodych ludzi. Wskazuje na jeden element stroju – ciemnogranatową czapkę. To powstańcy styczniowi, gdyż to oni nosili takie nakrycie głowy. Dąb wspomina podniecenie i nadzieję, jakie malowały się na twarzach młodzieńców.

W miejscu, w którym stoi dąb powstańcy rozłożyli obóz. Ich wodzem był Romuald Traugutt. Narrator opisuje jego wygląd i cechy charakteru. Ukazuje jego niezwykłą siłę moralną. Mądrość i odwagę.

Wódz zabrał powstańców w nieznane. Nie wiedząc nawet, czy ich ofiara przyczyni się do odzyskania wolności. Traugutt porównany został do Leonidasa. Był to król spartański, który wraz z 300 żołnierzami dzielnie bronił ojczyzny przed agresja perską.

Dąb przerywa opowieść o wodzu.

Zaczyna mówić o losach najmłodszego z powstańców. Maryś Tarłowski był wątłym, drobnym chłopcem. Miał niebieskie oczy i niemal dziewczęce rysy. Wyglądem nie pasował do powstańców.

Dąb „znał” Marysia z opowieści traw. Pochodził on z daleka. W te strony przybył, aby uczyć „maluczkich”. Wraz z nim przybyła jego młodsza siostra – Anielka. Zdaje się, że nie mieli oni nikogo na świecie poza sobą. Dlatego też kochali się bardzo i byli niemal nierozłączni, dbając o siebie nawzajem.

Wkrótce do tej dwójki dołączył Jagmin. To właśnie on szerzył wiadomości o wybuchu walk.

Jagmin informuje Marysia, że termin wymarszu do lasów horeckich wyznaczono na za dziesięć dni. Młodzieńcy potwierdzają wzajemną gotowość walki ręka w rękę.

Wiadomość ta powoduje wybuch płaczu u Anieli. Szybko jednak opanowuje emocje. Gdy zostaje sama z Jagminem prosi o opiekę nad bratem.

Okazuje się także, że pomiędzy tym dwojgiem rodzi się uczucie. Wyrazem czego jest czuły pocałunek złożony na ręku dziewczyny.



strona:   - 1 -  - 2 -  - 3 - 

  Dowiedz się więcej