Zdążyć przed Panem Bogiem - streszczenie szczegółowe

Poniżej bardzo szczegółowe streszczenie reportażu Hanny Krall - Zdążyć przed Panem Bogiem. Na stronie znajduje się również pełne opracowanie lektury. Sprawdź inne artykuły. Jeśli masz uwagi do streszczenia, zostaw komentarz. Pomoże to nam poprawić stronę.

Szacunkowy czas czytania: 32 minuty (wraz ze wszystkimi objaśnieniami). Nie masz tyle czasu? Zobacz: streszczenie w pigułce (6 minut).

Fragment 1 - streszczenie

Wprowadzenie do rozmowy

Autorka rozpoczyna dialog z anonimową postacią. W dalszej części okazuje się, że bohaterem rozmowy jest Marek Edelman – uczestnik powstania w getcie warszawskim.

To było 19 kwietnia 1943 roku. W getcie warszawskim miało rozpocząć się powstanie. Dzień był chłodny. Edelmana (jak wynika z zapisu Hanny Krall) obudziły strzały. Nie wstał od razu, bo odgłosy były jeszcze słabo słyszalne.

Wśród powstańców był chłopak, który z aryjskiej strony miał dostarczyć broń. Planował powrót po wykonaniu zadania, ale nie zdążył. Wybuch powstania zatrzymał go po drugiej stronie muru. Przeczuwając, że zginie poinformował obecnych, że jest ojcem, a jego córka znajduje się w zamojskim klasztorze. Poprosił Edelmana, by po zakończeniu wojny odnalazł jego dziecko.

Rozpoczęcie walk

Wyznaczonym terenem, na którym miało dojść do działań bojowych, było tak zwane getto fabryki szczotek – ulice Franciszkańska, Świętojerska, Bonifraterska. Poprzez zaminowanie bramy fabrycznej śmierć poniosło około stu żołnierzy niemieckich, którzy naruszyli „wrogie” terytorium. Były to pierwsze ofiary buntowników.

Niemcy potraktowali sprawę poważnie, sformułowali liczebną kolumnę i w szyku bojowym ruszyli na „zamachowców”. Następnie próbowali osiągnąć porozumienie wysyłając trzech „parlamentariuszy” z białą flagą. Ta inicjatywa nie powiodła się. Przeciwnicy odpowiedzieli ogniem. Za istotny uznali sam fakt walki:

„Ludzie zawsze uważali, że strzelanie jest najlepszym bohaterstwem. No to żeśmy strzelali.”

Mordechaj Anielewicz komendantem powstania

Powstanie wyznaczono na 19 kwietnia (1943), ale data ta została narzucona odgórnie – Niemcy przewidywali wówczas likwidację getta. 18 kwietnia miało miejsce spotkanie u Mordechaja Anielewicza. Zebrał się cały sztab – pięć osób. Edelman miał wówczas dwadzieścia dwa lata, Anielewicz był od niego o rok młodszy. Komendantem został Anielewicz: „Bardzo chciał nim być, więc go wybraliśmy.”

We wspomnieniach bohatera reportażu Anielewicz jawi się jako jednostka zdolna i ambitna, pełna wigoru. Przed wojną mieszkał na Solcu. Jego matka sprzedawała ryby, czasem dopuszczała się przy tym drobnego oszustwa. By towar wyglądał na świeższy, prosiła syna, by malował czerwoną farbką rybie skrzela.

Samobójstwo Anielewicza

Mordechaj cicho wierzył w zwycięstwo powstania, choć

„(...) nigdy przedtem nie widział „akcji”. Nie widział, jak się ładuje ludzi na Umschlagplatzu do wagonów. A taka rzecz – kiedy się widzi czterysta tysięcy ludzi odsyłanych do gazu – może człowieka załamać.”

Załamał się na wiadomość, że spalono jednego chłopaka, który udał się do północnej części getta w celu sprawdzenia wiadomości o rzekomych „posiłkach” od Armii Krajowej.

Ósmego maja na ulicy Miłej Anielewicz zastrzelił siebie i swoją dziewczynę Mirę. Popełniono wtedy zbiorowe samobójstwo. Zginęło ponad osiemdziesiąt osób. Dziewczyna o imieniu Ruth zmarnowała sześć naboi nim celnie do siebie strzeliła, a niejaki Lutek Rotblat zabił swoją matkę i siostrę.

Edelman przejmuje dowodzenie powstania

Po Anielewiczu akcją zbrojną dowodził Edelman. „Dysponował” czterdziestoma ludźmi – żołnierzami z Żydowskiej Organizacji Bojowej (ŻOB). Jak twierdzi, nie myślał o śmierci z wyboru, ani o śmierci zbiorowej, którą można postrzegać w kategoriach symbolu. Dostrzegał sens walki. Był zdyscyplinowany i zdeterminowany:

„Potrafiłem sam dać w mordę, jak ktoś zaczynał mi histeryzować. W ogóle wiele rzeczy potrafiłem wtedy. (...) Nie denerwowałem się – pewnie dlatego, że właściwie nic nie mogło się zdarzyć. Nic większego niż śmierć, zawsze chodziło przecież o śmierć, nigdy o życie.”

W zapisie pojawia się wzmianka o murze (symbolika) oddzielającym stronę aryjską od strony żydowskiej:

„Mur sięgał tylko pierwszego piętra. Już z drugiego widziało się TAMTĄ ulicę. Widzieliśmy karuzelę, ludzi, słyszeliśmy muzykę i strasznie żeśmy się bali, że ta muzyka zagłuszy nas i ci ludzie nikogo nie zauważą, że w ogóle nikt na świecie nie zauważy – nas, walki, poległych...że ten mur jest tak wielki – i nic, żadna wieść się o nas nie przedostanie.”

Adnotacją do tego pełnego obaw wspomnienia jest przypomnienie postaci Michała Klepfisza. Jak niosły wieści z Londynu (Rząd Polski na emigracji), został odznaczony pośmiertnie przez gen, Sikorskiego Krzyżem Virtuti Militari.

Młodzieniec zasłużył się w walce i wykazał postawę bohatera. Osłonił towarzyszy i umożliwił im ucieczkę (kanałami) poprzez skierowanie na siebie salw z karabinu maszynowego.

Edelman mówi również o funkcji, jaką pełnił w getcie przed wybuchem powstania (należał wtedy do ŻOB):

„Byłem wtedy gońcem w szpitalu i to była moja praca: stać przy bramie na Umschlagplatzu i wyprowadzać chorych. Nasi ludzie wyławiali tych, których należało uratować, a ja ich, jako chorych, wyprowadzałem.”

Jedną z łączniczek o imieniu Zosia wyprowadzał cztery razy, ilekroć udało mu się ją „przemycić”, znów ją przechwytywano.

Numerki życia

W getcie rozdawano „numerki życia”. Miały one ocalać posiadających je, ale była to zakamuflowana taktyka Niemców. Z czasem eliminowano z życia i „posiadaczy numerków”. Podobnie rzecz się miała z maszynami do szycia:

„(...) ludziom zdawało się więc, że maszyny do szycia uratują im życie i płacili za nie każde pieniądze. Ale potem przyszli i po tych z maszynami.”

Ostatecznie, by prędzej rozwiązać kwestię żydowską, Niemcy ogłosili, że chętnym do pracy będą rozdawać chleb i marmoladę. Kłamstwo - logicznie zaplanowane, zwabiło w sidła mnóstwo chętnych. Wtedy już dwa transporty dziennie odprawiano do Treblinki (obóz zagłady), a liczba ochotników wciąż rosła. Nikt nie podejrzewał podstępu:

„Oszaleliście? mówili, kiedy próbowaliśmy ich przekonać, że to nie do pracy ich wiozą. Posłano by nas na śmierć z chlebem. Tyle chleba zmarnowaliby?!”

Otrucie dzieci w szpitalu

Akcja przyspieszonego wywożenia ludności żydowskiej trwała przez sześć tygodni: od dwudziestego drugiego lipca do ósmego września 1942 roku, jak – wyznaje Marek Edelman - odprowadził w tym czasie czterysta tysięcy ludzi do transportów. Ostatniego dnia „akcji”, w szkole przerobionej na szpital, jedna z pielęgniarek zdążyła podać chorym dzieciom swoją porcję cyjanku - trucizny, Uratowała je w ten sposób od komory gazowej, Uznano ją za bohaterkę. Pielęgniarki w tłumie chorych wyszukiwały swoich rodziców, a wszystko po to, by zamienić rodzaje śmierci, wybrać sposób umierania.

Samobójstwo Adama Czerniakowa - przywódcy gminy żydowskiej

Bohater reportażu ma żal do przywódcy gminy żydowskiej – Adama Czerniakowa, że z własnej samobójczej śmierci uczynił prywatna sprawę, a mógł, może nawet powinien, oddziaływać na innych, wzywając do walki.

Fragment 2 - streszczenie

Recepcja opublikowanego wywiadu z Markiem Edelmanem

Recepcja – to odbiór opublikowanego wcześniej wywiadu z Markiem Edelmanem, tłumaczonego na wiele języków. Jego tytuł brzmiał: „Wyznanie ostatniego przywódcy getta warszawskiego”.

Po publikacji artykułu zarzucano Edelmanowi, „że tak odarł wszystko z wielkości”. A za najbardziej kontrowersyjne uznano wspomnienie komendanta Anielewicza, który rzekomo wspierał matkę w niewielkim oszustwie i malował skrzela nieświeżych ryb na czerwono. Opinia publiczna była wzburzona. Ludzie posyłali listy do gazet, aż pewien literat ze Stanów Zjednoczonych - pan S. musiał interweniować i napisać trzy długie artykuły, by uśmierzyć ów wielojęzyczny zgiełk. Nie omieszkał o tym fakcie donieść ostatniemu żyjącemu przywódcy getta.

Edelman spotkał się także z odwrotną reakcją na wywiad, znacznie bardziej wyrozumiałą. List przysłał mu pewien Niemiec ze Stuttgartu. W czasie wojny jako żołnierz Wehrmachtu przebywał na obszarze getta. Pisał:

„widziałem tam ciała ludzi na ulicach, dużo ciał przykrytych papierami, pamiętam to było okropne, obaj jesteśmy ofiarami tej okropnej wojny, czy mógłby pan napisać do mnie parę słów?”

Edelman odpisał krótko i zwięźle (według niego temat nie podlegał dyskusji, zbędnym interpretacjom). W odpowiedzi zawarł wyrazy współczucia i próbę akceptacji uczuć wojskowego.

Historia z literatem S. przypomniała Edelmanowi podróż do USA w 1963 roku. Odbyło się tam spotkanie z przywódcami związków zawodowych. Celem spotkania była dyskusja dotycząca pamięci. Edelman czuł się zażenowany, bał się, by nie powiedzieć czegoś niestosownego, słów w rodzaju: „A jakie to ma znaczenie dzisiaj?” Postanowił podejść do sprawy wyrozumiale i z należnym dystansem.

Prezesi związków dawali w czasie wojny pieniądze na broń dla getta i

„(...) do prezydenta Roosevelta chodzili, żeby zapytać, czy to prawda, co opowiadają o tych wszystkich historiach w getcie.”

Edelman wnioskuje, że musiało to być po tym, jak wykupiony przez Tosię Goliborską z Gestapo (za dywan perski), „Wacław”, sporządził raport. Raport ukryty pod plombą w zębie kuriera „trafił przez Londyn do USA”, lecz wydał się wówczas tak nieprawdopodobny, że w wątpliwość poddawano zawarte w nim informacje.

W wywiadzie pojawia się wspomnienie o Antku i Celinie. Antek był zastępcą Anielewicza, przedstawicielem ŻOB po aryjskiej stronie, opuścił getto tuż przed wybuchem powstania. Celina całą okupację spędziła w getcie, wyszła z niego ostatniego dnia kanałami.



Antek zgłosił zastrzeżenia, co do ilości osób biorących udział w powstaniu (uważał, że żydowskich bojowników było dużo więcej niż utrzymywał bohater wywiadu – około 500 – 600 osób), ale Edelman nie pozwolił na korektę: „Nie (...)nas było dwustu dwudziestu.”

Za sprostowaniami w raporcie opowiadał się ponadto literat S. Chodziło mu głównie o sprawę ryb i Anielewicza:

„To nie Anielewicz malował je, ale jego matka. Niech pani to sobie zanotuje(...) bo to jest bardzo ważne.”

Fragment 3 - streszczenie

We wstępie fragmentu autorka pisze: „Wracam do sprawy rozważnego dobierania słów.” Edelman jako ostatni (po Anielewiczu) przywódca powstania w getcie warszawskim, po ustaniu akcji zbrojnej został wezwany do złożenia sprawozdania przedstawicielom partii politycznych:

„Przez dwadzieścia dni, mówił można było zabić więcej Niemców i więcej swoich ocalić. Ale, mówił, nie byliśmy wyszkoleni należycie i nie umieliśmy prowadzić walki. Poza tym, mówił, Niemcy też potrafili się dobrze bić.”

Partyjni słuchający zeznań byli zawiedzeni. Raport Edelmana był pozbawiony patosu, nienawiści, krzyku. Przypominał obojętną relację. Uznano raportującego za „strzęp człowieka”. Nie pretendował do rangi bohatera:

„Ten jedyny, który przeżył, nie nadawał się na bohatera.”

Sam Edelman, po zdaniu raportu zrozumiał, że lepiej będzie milczeć. I zamilkł na trzydzieści lat (do czasu publikacji wywiadów z Krall), „a jak przemówił wreszcie, to zaraz stało się jasne, że byłoby lepiej dla wszystkich, gdyby nie przerywał milczenia.”

Fragment 4 - streszczenie

Edelman rozpoczyna wspomnienie jazdy tramwajem na spotkanie z przedstawicielami partii – „pierwszy raz od wyjścia z getta jechał tramwajem”. Edelman doświadczył wówczas dziwnego uczucia strachu. Ciągle bał się, że ktoś zwróci na niego uwagę i wyda go, „poczuł, że ma odrażającą, czarną twarz. Twarz z plakatu ŻYDZI - WSZY – TYFUS PLAMISTY.”

Historia Krystyny Krahelskiej

Z tym wspomnieniem łączy się kontrastowo wizerunek pięknej jasnowłosej Krystyny Krahelskiej, pozującej niegdyś do pomnika Syrenki Warszawskiej. Krahelska zginęła w powstaniu warszawskim. Opowiadano, że uciekając biegła przez ogrody, a jej wysoka i gibka postać nie mogła się schronić w łanach słoneczników. Jej śmierć może należeć do efektownych symboli:

„Prawdziwie estetyczna śmierć. Tylko tak należy umierać. Ale tak żyją i umierają piękni i jaśni ludzie. Czarni i brzydcy żyją i umierają nieefektownie: w strachu i ciemności.”

Ciąg dalszy tego fragmentu poświęcony jest już tym „czarnym i brzydkim”:

„Czarni i brzydcy leżą osłabli z głodu w wilgotnej pościeli i czekają, aż ktoś przyniesie im owies na wodzie albo coś ze śmietnika.”

Głód w getcie

Na ulicach dzieci wyrywają przechodniom paczki z rąk w nadziei zdobycia chleba. W szpitalu spuchniętym z głodu dzieciom dozuje się po pół jajka w proszku i po pastylce witaminy C. Robią to lekarze, by nie narażać na „mękę dzielenia” salowej, również zapuchniętej z głodu.

Tylko personel medyczny ma wyznaczone stałe racje: po pół litra zupy i sześć dekagramów chleba na osobę, ale na specjalnym zebraniu postanowiono, że wszyscy będą otrzymywać po równo i lekarze dobrowolnie zrezygnowali z części swojego przydziału na rzecz innych pracowników placówki.

Głód był tak ogromny, że zdarzały się przypadki kanibalizmu np. trzydziestoletnia kobieta (Rywka Urman) odgryzła kawałek swojego zmarłego dwunastoletniego dziecka. Inna porzuciła zwłoki syna, bo nie miała czym zapłacić za pochówek. Sobie również prorokowała śmierć.

Przed łaźnią na ulicy Spokojnej zdarzały się zamieszki z interwencją policji. Zgromadzonym tam dzieciom dowożono zupę i, kiedy miały ją odbierać, atakował je wygłodniały tłum. Ludzie byli tak wycieńczeni, że niektórzy zasypiali z kęsem chleba w ustach lub w czasie próby wysiłku fizycznego, np. w trakcie biegu za zdobyciem chleba.

Badania nad głodem w getcie

Lekarze w getcie, prowadzili badania nad głodem. Przerwali je, ponieważ rozpoczęła się akcja likwidacyjna i zabrakło „surowca naukowego”. Później zginęli i sami badacze. Przeżyła tylko doktor Teodozja Goliborska, ale potem, kiedy zamieszkała w Australii, zdobyte informacje nie były jej przydatne. Ludzie na nowym kontynencie byli syci.

Tytuł pracy naukowej brzmiał: „Choroba głodowa. Badania kliniczne nad głodem wykonane w getcie warszawskim w 1942 roku.” Reportaż Krall przywołuje niektóre fragmenty pracy, która wyszczególnia trzy fazy wychudzenia:

„I stopień, w którym ma miejsce stopniowa utrata nadmiaru tłuszczu. Wygląda się wtedy młodziej niż zwykle. (...) Do II stopnia wychudzenia należą prawie wszystkie spostrzegane przez nas przypadki. Wyjątek stanowią przypadki III stopnia w postaci charłactwa głodowego, będącego najczęściej stanem przedśmiertnym.”

Zasygnalizowane są zmiany w obrębie poszczególnych układów i narządów. Waga mieszkańców getta była znacznie obniżona w porównaniu do wagi przedwojennej (np. 24 kg u kobiety trzydziestoletniej). Skóra miała bladosiny odcień. Paznokcie były szponowate. Uwidaczniały się obrzęki w okolicach powiek, na stopach, niekiedy był to obrzęk całych powłok skórnych. Po nakłuciu z tkanki podskórnej wydobywał się płyn. Ciało niejednokrotnie pokrywał meszek, zwłaszcza u kobiet. Znamienne był też długie rzęsy.


Stwierdzano sukcesywne zanikanie niektórych narządów, obniżała się ich waga. Materiałem sekcyjnym objęto 3282 zgony. Zanik serca stwierdzono w 83 procentach przypadków, zanik wątroby w 87 procentach, zanik śledziony i nerek w 82 procentach. Kości gąbczały i miękły. Proporcji nie zmieniał tylko mózg – w każdym z wymienionych stadiów głodu ważył nadal około tysiąca trzystu gramów.

Zmieniał się stan psychiczny głodujących, a charakteryzowało go ubóstwo myśli, apatia i ospałość. Tylko na widok jedzenia następowało ożywienie. Często ludzie nie zdawali sobie sprawy z wygłodzenia, tak jakby niezaspokojone łaknienie było naturalnym stanem organizmu.

Fragment 5 - streszczenie

Przedstawienie Profesora Jana Molla

W latach okupacji Profesor – aktualnie mężczyzna dystyngowany, lekko szpakowaty o zręcznych dłoniach pianisty, był chirurgiem w Radomiu, w szpitalu św. Kazimierza. Wstępnie operował najczęściej rannych w brzuch partyzantów, potem – latem 1944 roku, gdy „powstał przyczółek w Warce”, zajmował się już „klatkami piersiowymi”.: „Dużo klatek dowożono, rozerwanych szrapnelem albo odłamkiem granatu, albo kawałkiem framugi wbitej pociskiem w pierś. Wyłaziły z nich płuca i serca, więc trzeba było je jakoś załatać i wepchnąć na miejsce.”

Następnie operował głowy. Stale doskonalił swoje umiejętności, a wszystko dzięki wczesnej i bogatej praktyce: „Wojna jest doskonałą szkołą dla młodego chirurga.” W Warce – po raz pierwszy zobaczył otwarte, bijące serce. Kilka lat później zajmował się już tylko dziedziną kardiochirurgii i stał się światowej sławy autorytetem.

W 1947 roku po raz pierwszy w Polsce otwarto chirurgicznie klatkę piersiową. Uczynił to profesor Crafoord przybyły ze Sztokholmu. Nie otwarto wówczas worka osierdziowego, w którym rytmicznie, „niczym małe zwierzątko” poruszało się serce. Dziwiono się jego widokiem, zdziwienia nie okazywał tylko młody polski chirurg, który znał już ów widok z innych doświadczeń.

Operacja Gertrudy Kwapisz

Dwudziestego czerwca 1952 roku Profesor potrafił już otworzyć serce Gertrudy Kwapisz i przeprowadzić na nim operację. Z czasem dokonywał wielu poważnych kardiochirurgicznych zabiegów, a jego pacjentami byli ludzie różnego pochodzenia i w różnym wieku, m.in. majster z dziedziny maszyn pasmanteryjnych – pan Rudny, pani Bubnerowa (jej zmarły mąż, kiedyś udzielający się społecznie w gminie wyznania mojżeszowego, rzekomo miał mieć z tych względów „dobre układy” z Panem Bogiem), czy pan Rzewuski – prezes Automobilklubu.

Profesor, trochę zażenowany, wyznaje swoje lęki. Obawia się nie tylko możliwości śmierci pacjenta, ale głównie tego, że może zostać posądzony o eksperymentowanie na człowieku, czego nie dopuszcza etyka lekarska.

Pierwsze próba odwrócenia krwiobiegu

Edelman - asystent profesora - jako pierwszy wykonał szkic z odwróceniem krwiobiegu, po czym przedstawił go swojemu przełożonemu. Przeprowadzono doświadczenia na zmarłych – zakończone pomyślnie, ale nadal nie było wiadome, jak zareaguje żywe serce.

Powoli zaczęły nadarzać się kolejne okazje, by sprawdzić, czy zabieg może się udać. Przywożono chorych w stanie zawału, lecz w trzynastu przypadkach Profesor nie czuł się przygotowany, by operować.

Czternastą pacjentką była Bubnerowa – starsza kobieta (wiek również odgrywał znaczącą rolę, jako że serce osoby w podeszłym wieku, jest „kondycyjnie” słabsze). Po raz pierwszy przeprowadzono na niej operację odwrócenia krwiobiegu – zakończoną pomyślnie. Bubnerowa przeżyła.

Podobne zabiegi Profesor wykonywał jeszcze wielokrotnie. Uleczył m.in. Rudnego i Rzewuskiego. Za każdym razem ogromnie się bał. Czuł strach tak wszechogarniający, że gotów był uciekać, ale zawsze podejmował wyzwanie i igrał z Bogiem o ludzkie życie. Nigdy nie było gwarancji powodzenia, ale operacje przebiegały bez zarzutów. Wtedy zostawał

„Sam na sam z sercem, które porusza się w swoim worku jak małe przerażone zwierzątko.”

Wszystko – czyjaś egzystencja – „być albo nie być” zależało już tylko od niego. W jego rękach pozostawał najcenniejszy dar – życie.

Fragment 6 - streszczenie

Autorka mówi o nagrodzie imienia doktor Elżbiety Chętkowskiej, przyznawanej za wybitne osiągnięcia z zakresu kardiologii. Ufundowano ją z honorariów otrzymanych za pracę naukową „Zawał serca”. Współautorem pracy był Marek Edelman.


Następnie przypomina, na czym polegała funkcja bohatera reportażu w czasach istnienia getta warszawskiego:

„codziennie odnosił do stacji sanitarno – epidemiologicznej krew chorych na tyfus, a później mógł już zająć miejsce przy wejściu na Umschlagplatz i stać tam codziennie przez sześć tygodni, aż te czterysta tysięcy ludzi przejdzie obok niego w drodze do wagonów.”

Tym wspomnieniem nawiązuje do filmu „Requiem dla 500 000”. Zdjęcia do filmu robił niemiecki operator, przypatrywali się mu szwedzcy dziennikarze zbierający materiały o getcie. Obrazy filmowe ukazują tłum z bochenkami chleba kierujący się w stronę wagonów. Wszyscy biegną, nikt z obserwujących nie rozumie, dlaczego. Nagle rozlegają się strzały. Spiker ogłasza wybuch powstania.

Krall wyraża swoją opinię, że pomysł ze strzelaniem był dobry, że dobrze się stało, iż powstanie wybuchło akurat wtedy:

„Cóż to była za ulga, gdy wybuchy z ziemi przesłoniły biegnących ludzi i ich chleb (...)”

Rozmówca jest oburzony takim stwierdzeniem. Autorka prowokująco dodaje, że wszyscy tak uważają, nawet pewien amerykański profesor. Amerykanin uciekał kiedyś na francuskiej plaży spod morderczego ostrzału i uważa, że to doświadczenie nobilituje go do wyrażania swojego poglądu na temat konieczności podejmowania walki, ucieczki oraz do niezbyt pochlebnego sądu na temat tych, którzy ze spokojem wsiadali do wagonów: „szliście na rzeź jak barany.”



Edelman postrzega tę kwestię zupełnie inaczej. Mówi do swojej rozmówczyni:

„ – Moje dziecko (...) musisz to wreszcie zrozumieć: ci ludzie szli spokojnie i godnie. To jest straszna rzecz, kiedy się idzie tak spokojnie na śmierć. To jest znacznie trudniejsze od strzelania. Przecież o wiele łatwiej się umiera strzelając, o wiele łatwiej było umierać nam niż człowiekowi, który idzie do wagonu, a potem jedzie wagonem, a potem kopie sobie dół, a potem rozbiera się do naga...”

Uczestnik powstania twierdzi: „(...) śmierć w komorze gazowej nie jest gorsza od śmierci w walce i że niegodna śmierć jest tylko wtedy, gdy próbowało się przeżyć cudzym kosztem (...)”

Fragment 7 - streszczenie

Na początku pojawia się „scenka”, której świadkiem, jeszcze przed powstaniem getta, był Marek Edelman: dwóch rosłych niemieckich oficerów obcinało wielkimi krawieckim nożycami małemu człowieczkowi – Żydowi, ustawionemu na beczce, brodę. Zaśmiewali się przy tym do rozpuku. Obserwujący zajście tłum również się śmiał. Edelman postanowił wtedy metaforycznie nigdy „nie dać się wepchnąć na beczkę.”

Edelman wyjaśnia dlaczego pozostał w Polsce

Krall przypomina rozmówcy, że był to dopiero początek wojny i mógł jeszcze wyjechać z Polski, tak, jak czynili to jego przyjaciele uciekając przez zieloną granicę. Edelman czuje się poirytowany takim orzeczeniem ze strony reporterki i tłumaczy jej przyczyny swojego postępowania. Uwzględnia przy tym pochodzenie „uciekinierów” (emigrantów). Byli to ludzie bogaci i stać ich było na taki wyjazd:

„Ja byłem przy nich niczym. Nie należałem do towarzystwa. (...) i nie miałem domu, bo moja matka umarła, jak miałem czternaście lat.”

Motywacją do pozostania w Polsce była dla Edelmana kwestia wierności własnym słowom, niesprzeniewierzania się osobistym zasadom:

„(...) przed wojną mówiłem Żydom, że ich miejsce jest tutaj, w Polsce. Że tu będzie socjalizm i tu powinni pozostać. Więc kiedy zostali i zaczęła się wojna, i zaczęło się dziać to, co działo się w tej wojnie z Żydami – czy miałem stąd wyjechać.”

Po wojnie „emigranci” zostali uprzywilejowanymi, światowymi osobami. Zachęcali Edelmana do wyjazdu za granicę - bezskutecznie.

Kwiaty dla Edelmana od anonimowego darczyńcy

Od trzydziestu dwóch lat (do momentu przeprowadzania wywiadu) Edelman w każdą rocznicę powstania otrzymuje kwiaty od anonimowego nadawcy. Zawsze są to żółte bukiety. Nie otrzymał ich tylko raz - w 1968 roku.

Udzielający wywiadu mówi o prostytutkach w getcie – wspomina je jako „dobre, gospodarne dziewczyny”, które częstowały powstańców jedzeniem i papierosami, lecz gdy wraz z nimi chciały przejść na aryjską stronę, odmówił. Nie potrafi uzasadnić tej decyzji.

Dlaczego Edelman nie uciekł z getta?

Na pytanie autorki o szansę wydostania się z getta, rozmówca odpowiada, że codziennie los stwarzał mu szansę ucieczki, bo legalnie wychodził na stronę aryjską w charakterze gońca – nosił krew chorych na tyfus do stacji sanitarno – epidemiologicznej. (jako jedyny z pracowników szpitala w getcie posiadał specjalną przepustkę.) Nigdy nie wykorzystał swojej szansy. Nie wie, dlaczego.

Śluby w getcie

Podczas masowych wywózek, ludzie chętnie zawierali związki małżeńskie. Chcieli umierać wspólnie. Być z kimś w tych tragicznych momentach. Siostrzenica doktor Goliborskiej udała się ze swoim chłopakiem do rabina, by udzielił im ślubu. Wracając, jeden z napotkanych Ukraińców przystawił dziewczynie lufę karabinu do brzucha. Mąż przysłonił jej brzuch swoją ręką. Po jakimś czasie obydwoje zginęli (on w powstaniu warszawskim), ale „o to właśnie chodziło: żeby był ktoś, kto gotów jest zasłonić twój brzuch własną ręką, gdy zajdzie potrzeba.” – tłumaczy Marek Edelman.

Próby ratowania pacjentów ambulatorium

W getcie mieściło się ambulatorium. Pracowały w nim uczennice szkoły pielęgniarskiej. Szkołę prowadziła Luba Blumowa, która dbała o „wizytówkę” placówki. Wszystko musiało być czyste i schludne, bo świadczyło o wiarygodności pracownic, a pracownice musiały czasem posuwać się do drastycznych rozwiązań, by móc ocalić kilka istnień np. specjalnie łamały kończyny pacjentom. Chory nie nadawał się wtedy do przymusowej pracy i zwolniony był z obowiązku wsiadania do wagonu.

Na załadunek do pociągu ludzie oczekiwali w budynku szkolnym. Wszyscy byli milczący, apatyczni, przerażeni do tego stopnia, że nikt nie zdecydował się pomóc młodej dziewczynie, na której zbiorowego gwałtu dopuścili się Ukraińcy. Bohater reportażu był świadkiem tego zdarzenia. Zaistniałą sytuację tłumaczy „anormalnością” panujących warunków, nie widzi możliwości jej usprawiedliwienia. Podobno ofiara przemocy żyje i jest szczęśliwą mężatką i matką.

Podczas „wybiórczej” działalności, Edelman wyprowadził pewnego dnia Polę Lifszyc, ale ta już następnego dnia pobiegła na Umschlagplatz, by wraz z matką wsiąść do wagonu. Rozmówca żałuje, że nikt nie pamięta o takich anonimowych osobach, które dobrowolnie decydowały się na śmierć. Na tle znanego Korczaka, Polę Lifszyc spowija całun niewiedzy.

Czym były numerki życia?

W wypowiedzi Edelmana pojawia się wątek „numerków życia” – były to czyste blankiety z pieczątką. Niemcy dali żydowskiej gminie czterdzieści tysięcy numerków, aby je rozdysponowała. Czterdzieści tysięcy osób miało szansę żyć, reszta - z Umschlagplatzu miała zostać załadowana i wywieziona na śmierć. Najtrudniejsze okazały się decyzje o tym, kto ma przeżyć.

Pojęcie „wybór” - związane z dawaniem przywileju egzystencji, było absurdem. Przypadek Frani, która otrzymała „numerek życia” jest odwróceniem historii Poli Lifszyc. Frania stojąc w kolejce po ocalenie, odsuwała matkę, bo ta nie miała „zbawiennej” karteczki i prosiła: „Mamo, no idź już”, ale potem zachowywała się już nienagannie, uratowała kilkanaście osób i wzięła udział w powstaniu warszawskim.

Pielęgniarka Tenenbaumowa oddała swój numerek córce Dedzie, a sama popełniła samobójstwo łykając fiolkę luminalu. Deda żyła jeszcze kilka miesięcy. Dzięki matce otrzymała szansę na miłość. Zakochała się i przez jakiś czas była bardzo szczęśliwa. (Marek Edelman również posiadał „numerek życia”)

Zabicie noworodka

W trakcie akcji likwidacyjnej pewna kobieta rodziła dziecko. Gdy tylko przyszło na świat, pielęgniarka asystująca lekarzowi wiedziała, co ma czynić – zakryła je poduszką:

„Dziecko pokwiliło chwilkę i ucichło.” Pielęgniarka miała wtedy dziewiętnaście lat, podobno została wybitnym pediatrą.

Rozpoczęcie wywózek

Dwudziestego drugiego lipca 1942 roku Niemcy rozplakatowali rozporządzenie o „przesiedleniu ludności na wschód”. Jeszcze tej samej nocy opozycyjny ŻOB nakleił ostrzegawcze kartki: „Przesiedlenie to śmierć.” Było to preludium do akcji likwidacyjnej getta.

Codziennie dziesięć tysięcy osób miało stanąć na Umschlagplatzu po to, by niebawem umrzeć. „Dostaw” wyznaczonej ilości pilnować miała żydowska policja, co w oczach niektórych uchodziło za hańbę. Skrupulatność policjantów, którzy sami marzyli o ocaleniu, gorszyła mieszkańców getta.



ŻOB wydał na niektórych wyroki. W odpowiednim czasie mieli być zlikwidowani. Tak było m.in. z Lejkinem. Pogłoska niosła, że Lejkinowi po siedemnastu latach małżeństwa urodziło się dziecko i ufał, że swoją gorliwością je ocali.

Dwudziestego trzeciego lipca 1942 roku odbyło się zebranie stronnictw politycznych getta. Zaczęto mówić o konieczności walki zbrojnej i zastanawiać się jak zdobyć broń, ale koncepcja upadła, bo nieznany przybysz oznajmił, że akcja została zakończona. Okazało się to niezgodne z prawdą, ale przyniosło chwilę ulgi i nadziei, zresztą nikt nie wierzył w to „że wymordują cały naród.”

Pierwszego dnia akcji prezes Gminy Żydowskiej – Judenratu – Adam Czerniaków popełnił samobójstwo. Pośród tamtych pogodnych dni lipca, był to jedyny deszczowy dzień.

Fragment 8

Do kliniki Profesora trafiają jednocześnie trzej pacjenci z zawałem: pan Rudny, pani Bubnerowa i pan Wilczkowski – alpinista. Czekają na operację, leżą pod kroplówką i rozmyślają.

Alpinista i inżynier – Wilczkowski duma o tatrzańskim szczycie, który kiedyś zdobył. Pan Rudny, nim po raz pierwszy przeszczepiono mu żyłę do serca, rozmyślał o maszynach, od których był specjalistą. Pani Bubnerowa „miała przed oczami wtryskareczkę” – przyrząd niezwykle przydatny do montażu długopisów i piór kulkowych. Tylko Pan Rzewuski nie myślał o niczym, lecz myślał, wspominałby zapewne fabrykę,

„(...) którą mu powierzono, gdy miał dwadzieścia osiem lat, a odebrano, kiedy miał czterdzieści trzy.” Mówił o niej, że była dla niego tym, czym dla doktora Edelmana getto, czyli „najważniejszą sprawą, jaka zdarzyła się w życiu. Działaniem. Prawdziwie męską przygodą.”

Fragment 9 - streszczenie

W tym fragmencie dowiadujemy się więcej szczegółów o pacjentach profesora Molla

Wilczkowski wspinał się po górach. Nie miał nigdy wypadku, doszedł do wniosku, że nic mu nie zagraża. I faktycznie tak było, lecz stres, którego wówczas doświadczył, odbił się głównie na jego sercu.

Rudnemu i jego żonie zazwyczaj wszystko się udawało. To, co zaplanowali, najczęściej realizowali. Ostatnio rozważali budowę altanki na działce:

„Na pewno więc, gdyby się zakrzątnęli, mogliby mieć i domek – mówiła żona, która aż do chwili, gdy zobaczyła go na sali reanimacyjnej, sądziła, że udało im się mieć wszystko, co w życiu jest naprawdę ważne.”

Historia Bubnerowej

Bubnerowa – jako osoba zajmująca się produkcją oraz sprzedażą długopisów i piór kulkowych, „musiała robić wszystko, by towar nie leżał.” Czasem były to drobne oszustwa i „mała” korupcja ocierająca się o granice łapówkarstwa. Zawału dostała w domu, niedługo po tym, jak wróciła z rozprawy sądowej. Skazano ją na rok z zawieszeniem na trzy lata. Gdy już na noszach opuszczała własny dom, poleciła sąsiadowi, by uśpił jej jamnika najlepszym zastrzykiem.

Była pierwszą osobą, na której przeprowadzono zabieg z odwróceniem krwiobiegu. Operacja wypadła pomyślnie, przy czym chora poddała się jej ufając świętej pamięci mężowi. Wierzyła, że zmarły małżonek - niegdyś działacz gminy mojżeszowej, ma dobre układy z Panem Bogiem i „wszystko załatwi jak potrzeba.”

Fragment 10 - streszczenie

Spotkanie Edelmana z córką zastępcy komendanta żydowskiej policji

Na początku autorka przytacza cytaty z rozmowy Marka Edelmana z pewną kobietą. Ta kobieta kilkanaście lat po wojnie odwiedziła Edelmana. Okazała się być córką zastępcy komendanta Umschlagplatzu - Lejkina, na którego wyrok wydał ŻOB. Była tym dzieckiem, które Lejkinowi urodziło się po siedemnastu latach małżeństwa.

Nieznajoma usiłuje się dowiedzieć, z jakich przyczyn zabito jej ojca: „Nie chciał nam dać pieniędzy, był wyrok, jest mi przykro...” Powstańcy potrzebowali pieniędzy na broń. Kobieta tłumaczy, że komendant nie mógł przekazać środków finansowych organizacji (ŻOB), ponieważ płacił za jej utrzymanie po aryjskiej stronie: „Więc o rewolwery wam chodziło. Albo o cztery miesiące mojego życia.”

Bohater reportażu wyjaśnił kobiecie, czym w getcie zajmował się jej ojciec. Do jego obowiązków należało liczenie ludzi przygotowywanych do transportu. Był skrupulatnym urzędnikiem. Rozmówczyni irytowała się faktem, że wybrano dla jej ojca rodzaj śmierci, uznała ją za niegodną, nadal nie mogła pojąć pobudek takiego postępowania. Edelman usprawiedliwił to następująco:

„Nie dla pani ojca wybraliśmy śmierć. Wybraliśmy ją dla siebie i dla tych sześćdziesięciu tysięcy Żydów, którzy jeszcze żyli. Śmierć pani ojca byłą tylko konsekwencja tamtego wyboru. Przykrą konsekwencją, jest mi naprawdę bardzo przykro...
(...) To nieprawda, że śmierć pani ojca nie była sensowna. Przeciwnie. Po tym wyroku już nie zdarzyło się, by ktoś odmówił nam pieniędzy na broń.”

Jak powstała Żydowska Organizacja Bojowa?

Ciąg dalszy danego fragmentu obejmuje rozmowę Krall z Edelmanem i dotyczy spraw getta.

Po akcji przesiedleńczej, gdy w getcie zostało sześćdziesiąt tysięcy Żydów, postanowiono utworzyć jedną organizację wojskową. Tak powstał ŻOB. Głos decydujący w tej sprawie miał Hennoch Rus. Wstępnie organizacja liczyła kilkaset osób, ale po następnych wysiedleniach - w styczniu1943 roku, zmniejszyła się do osiemdziesięciu. Wtedy też miały miejsce pierwsze wystąpienia zbrojne. Zaczynał narastać bunt.



Edelman przypomina, że w tym czasie ŻOB posiadał broń w niewielkiej ilości. (10 sztuk). Był to dar od Armii Ludowej. Ci, którzy nie posiadali broni, w walce używali rąk, wywiązywały się bójki kończące się często rozstrzelaniem opozycjonistów.

Według relacji Edelmana, Anielewicz, usiłując kiedyś zdobyć jeden rewolwer, dopuścił się zabójstwa, po czym w odwecie Niemcy poczęli wygarniać zamieszkałych w okolicy Żydów. Wśród nich miał mieszkać Hennoch Rus. Miał chorego syna. Synowi niezbędna była transfuzja krwi. Edelman „użyczył” mu swojej, ale po transfuzji dziecko zmarło. Mężczyzna przez pewien czas unikał Edelmana, podświadomie obarczając go winą za tragedię, ale podczas akcji likwidacyjnej powiedział:

„Dzięki tobie mój syn zmarł w domu, jak człowiek. Jestem ci wdzięczny.”

Działania konspiracyjne ŻOB

Edelman opowiada o konieczności „szmuglowania” broni. Zdobywano ją nielegalnie przeprawiając się na aryjską stronę. Koszt zakupu równał się niejednokrotnie wydatkom ponoszonym na utrzymanie człowieka po aryjskiej stronie, lecz sytuacja nie pozostawiała wyboru.

Istotną rolę spełniały łączniczki. Przekazywały one informacje poza obszar getta. Za taki przekaz groziła śmierć. Kiedyś złapano jedną, ale wykupiono ją za odpowiednią stawkę. Opowiadający wspomina moment, gdy zostali osaczeni przez Niemców (doniósł na nich pewien niepozorny adwokat) akurat w momencie „transportowania” powielacza do odbijania gazetek. Na szczęście udało im się wyrwać i uciec.

Podczas akcji likwidacyjnej podpalono terytorium getta. Wśród ludzi zaczęła narastać panika. Edelman mówi, że wraz z towarzyszami broni musiał uciekać. Wówczas Zygmunt (ten, który miał córkę w klasztorze pod Zamościem) strzelił z karabinu w reflektor, by mogli przeskoczyć przez mur niezauważeni przez wroga.



W reportażu Krall pojawia się wzmianka o strajku głodowym. Urządziło go kilku zbuntowanych z oddziału, którzy zarzucali Edelmanowi zbytnią oszczędność w gospodarowaniu bronią. Przerwali strajk, zmuszeni do wypicia wody z cukrem. Rozmówca wyznaje, że czasem, gdy pytano go, co dalej robić, czuł się bezradny i samotny. Przypomina postać Anielewicza i ostatnie spotkanie z nim:

„Szóstego maja przyszedł do nas Anielewicz z Mirą. Mieliśmy odbyć jakąś naradę, ale nie było już o czym mówić, więc on się położył spać, ja się położyłem spać.”

Później nastąpiło zbiorowe samobójstwo i przyjaciele więcej się nie widzieli.

Fragment kończy zapis o opuszczeniu getta kanałami walczących w powstaniu pod nadzorem odpowiednich „przewodników”.

Fragment 11 - streszczenie

Film Wajdy o warszawskim getcie

Zawiera koncepcję filmu o getcie warszawskim. Andrzej Wajda chciał nakręcić film z wykorzystaniem materiałów archiwalnych, Edelman miałby opowiadać w nim o minionych wydarzeniach. Przy tym prezentowałby wszystkie ważne miejsca np. bunkier przy ulicy Miłej 18, gdzie samobójstwo popełnił Mordechaj Anielewicz, albo wejście na Umschlagplatz (tuż przy bramie).

Do sfilmowania nadawałby się też właz, przez który wydostali się powstańcy. Niektórzy zbyt szybko, bo kiedy próbowali przedrzeć się w „kierunku wolności”, dosięgły ich strzały z karabinów.

Edelman nie zgodził się wystąpić w filmie Wajdy. Stwierdził, że „mógł to wszystko opowiedzieć jeden raz. I już opowiedział.”

Fragment 12

Jak Marek Edelman trafił na studia medyczne?

Marek Edelman uzasadnia wybór swojego lekarskiego zawodu . W momencie ukończenia wojny czuł się przegrany. Podróżował, pragnął nadać życiu jakiś sens. Ostatecznie osiadł w Łodzi.

Przesypiał całe dnie, aż do momentu, gdy żona Ala zapisała go na medycynę:

„Spałem. Przesypiałem dnie i tygodnie. Od czasu do czasu budzili mnie i mówili, że przecież coś muszę z sobą zrobić - przyszła mi na myśl ekonomia, już nie pamiętam dlaczego, wreszcie Ala zapisała mnie na medycynę. Więc poszedłem się uczyć medycyny.”

Alę poznał, gdy przyszła z patrolem, by po powstaniu wyprowadzić resztę bojowców z bunkra na Żoliborzu. Ujęła go tym, że zdjęła pantofle i przeszła przez pole minowe boso: „(...) Ala zdjęła pantofle, bo myślała, że jak pójdzie boso po minach, to nie wybuchną.”

Rozmówca tłumaczy autorce, że początkowo nie interesowały go studia. Spał odwrócony twarzą do ściany, a jego przyjaciele wpadli na pomysł i zaczęli na tej ścianie rysować narządy ludzkie: serce, żołądek itp.

Dlaczego Marek Edelman został lekarzem?

W dalszym toku rozmowy Edelman wyjaśnia, co w istocie skłoniło go do „poważnego” potraktowania medycyny. Podczas wykładu, na który wybrał się całkiem przypadkowo, usłyszał słowa pewnego profesora:

„Kiedy lekarz wie, jak wygląda oko chorego, jak wygląda skóra, jak język, to powinien wiedzieć, co temu choremu jest.”

Ta definicja choroby, którą traktuje się jak łamigłówkę, bardzo przypadła Markowi Edelmanowi do gustu, ponadto pojął, że jako lekarz może nadal odpowiadać za ludzkie życie. Symbolem tej odpowiedzialności stała się palma - rozłożyste drzewko znajdujące się w klinice, gdzie wówczas pracował.

Palma była analogią, nawiązaniem do Umschlagplatzu:

„W klinice, w której potem pracowałem, była wielka palma. Stawałem czasem pod nią i widziałem sale, na których leżeli moi pacjenci. (...) Moje zadanie polegało na tym, żeby możliwie najwięcej spośród nich ocalić - i uprzytomniłem sobie kiedyś pod palmą, że to jest właściwie to samo zadanie, co tam. Na Umschlagplatzu. Wtedy też stałem w bramie i wyciągałem jednostki z tłumu skazanych.”

Opowiadający wyznaje, że w sytuacji, gdy już nie może pomóc pacjentowi jako lekarz, pragnie, by chory miał godną śmierć, nie taką, jaką obserwował w getcie. Za swój nadrzędny obowiązek poczytuje ratowanie życia. O swojej roli - posłannictwie mówi tak:

„Pan Bóg chce zgasić świeczkę, a ja muszę szybko osłonić płomień, wykorzystując Jego chwilową nieuwagę. Niech się pali choć chwilę dłużej, niż On by sobie życzył.”

Wie jednak, że jako lekarz jest ograniczony, nie zawsze udaje mu się wygrać ów wyścig z Bogiem, ale „chodzi o odroczenie wyroku, o osiem, dziesięć, piętnaście lat.” To bardzo dużo, bo w tym „dodatkowym” czasie można jeszcze wiele doświadczyć. Edelman przywołuje tu postać córki Tenenbaumowej, która dzięki numerkowi na życie zdążyła dowiedzieć się, czym jest miłość.

Wspomina swoje pacjentki: dziewięcioletnią Urszulę operowaną w ostatniej chwili; umierającą dziesięcioletnią Teresę, na której barkach, mimo dziecinnego wieku, spoczywał ciężar dbałości o rodzinę; Grażynę z domu dziecka (jej rodzice zmarli), która wedle wszelkich zaleceń lekarskich nie powinna rodzić, lecz zdecydowała się na ten odważny krok.

Edelman nadmienia, że pacjenci są dla niego bardzo ważni, każdego w tych trudnych i groźnych dla życia chwilach traktuje jednostkowo:

„Kiedy są, kiedy jest z nimi źle, kiedy im trzeba pomóc - stają ci się najbliżsi na świecie i wiesz o nich wszystko. (...) Ale potem poprawiają się, wychodzą do domu, zapominasz ich twarze, przywożą kogoś nowego i już ten ktoś jest najważniejszy.”

Fragment 13

Autorka w oparciu o „zeznania” Marka Edelmana próbuje ustalić chronologię zdarzeń. Podaje przypuszczalne dane dotyczące wyposażenia żołnierzy niemieckich i powstańców z getta warszawskiego. Kreśli prawdopodobny przebieg powstańczej akcji zbrojnej:

„Niemcy wkraczają 19 kwietnia o czwartej. Pierwsze walki: plac Muranowski, Zamenhoffa, Gęsia. O drugiej po południu Niemcy się wycofują, nie wyprowadziwszy na Umschlagplatz ani jednego człowieka.”

Mieszkańcy dzielnicy żydowskiej zauważają brak patroli niemieckich. Gdy po upływie doby pojawiają się, w okolicy fabryki szczotek wybucha mina - pułapka. Niemcy zaczynają się cofać, potem wdzierają się na strych, ale tu wejście blokuje Michał Klepfisz, który zasłania sobą niemiecki automat (pośmiertnie zostaje uhonorowany za ów czyn przez gen. Sikorskiego Krzyżem Virtuti Militari).

Ratuje dzięki temu pozostałych towarzyszy. Następnie pojawia się trzech „parlamentariuszy” z białymi kokardami. Sugerują zawieszenie broni, ale padają w ich kierunku trzy niecelne strzały. Strzelał Zygmunt, wytypowany do tego zadania ze względu na odbytą przed wojną służbę wojskową. Tę scenę opisał bardzo dokładnie Amerykanin - John Hersey w książce pt. „The Wall”.

Edelman - zapytany przez autorkę, czy nie czuł zakłopotania, naruszając zasady zachodnioeuropejskiej fair play, stwierdził, że nie,

„(...) ponieważ trzej Niemcy to byli dokładnie ci sami, co wywieźli już do Treblinki czterysta tysięcy ludzi, tyle tylko, że przyczepili sobie białe kokardy...”

W dalszej części fragmentu pojawia się wspomnienie spotkania ze Stroopem, zainicjowanego przez prokuraturę i Komisję do Badania Zbrodni Hitlerowskich, w celu ustalenia detali topograficznych:

„ - Stanął przed nami na baczność - ja też wstałem. Prokurator powiedział Stroopowi, kim jestem, Stroop wyprężył się, stuknął obcasami i zwrócił głowę w moją stronę. To się w wojsku nazywa „oddawać honory wojskowe” (...).”

Edelman docenił postawę Stroopa.



Jednym z „etapów” powstania była wiadomość o podpaleniu getta. Wybuchła wówczas ogólna panika. Ludzie musieli ewakuować się ze schronów i piwnic. Byli pierwsi zabici. W przejściu pomiędzy piwnicami zostaje zasypany chłopak. Nikt nie może mu pomóc, liczy się czas.



W schronach panuje zaduch, jest gorąco. Pewna kobieta decyduje się na chwilkę wypuścić dziecko na świeże powietrze. Maluch „zwabiony” przez żołnierzy niemieckich „na cukierka”, z łatwością wydaje kryjówkę matki. Schron zostaje wysadzony. Ginie wiele osób.

Taka wydaje się chronologia wydarzeń: „Porządek historyczny okazuje się tylko porządkiem umierania.”

Opowieść o Henryku Wolińskim ps. Wacław

Druga część historii getta, tworzy się po drugiej stronie murów. Głównym „źródłem informacji” przekazywanych poza obręb dzielnicy żydowskiej był „Wacław” - mecenas Henryk Woliński.

Pośredniczył pomiędzy ŻOB-em a Komendą Główną AK. Wspierał dostawy broni do getta, sporządził raport w postaci mikrofilmu z pierwszej wielkiej akcji likwidacyjnej. Raport otrzymał gen. Sikorski przed Bożym Narodzeniem 1942 roku. Rząd w Londynie nie wierzył w wiarygodność dokumentu: „Myśleliśmy, żeście przesadzili trochę w propagandzie antyniemieckiej...” wyjaśniali, kiedy mieli już potwierdzenie z własnych źródeł.

Inną postacią wspominaną przez reporterkę jest Zbigniew Lewandowski o pseudonimie „Szyna”. Docent Lewandowski przygotowywał młodych Żydów z getta do „produkcji” materiałów wybuchowych. Jego najlepszym uczniem był Michał Klepfisz.

Pojawia się nazwisko Zbigniewa Młynarskiego - pseudonim „Kret”. Mówi on o nieudanej, a podjętej przez AK, próbie wysadzenia muru na ulicy Bonifraterskiej. Uczestniczył w niej osobiście. Mina zamiast rozsadzić mur, wybuchła na ulicy i rozszarpała żydowskich chłopców. Ci (z ramienia AK) uprzednio mieli umieścić ładunek wybuchowy na murze, ale zostali „zestrzeleni” przez Niemców. W dodatku nieopodal (na Miłej) spalono chłopca, który poszedł upewnić się o odsieczy AK.



Jednym z rozmówców autorki jest też Henryk Grabowski. W czasie wojny ukrywał w swoim mieszkaniu Żydów przybyłych z Wilna oraz przechowywał broń. Grabowski sięga pamięcią do czasów znajomości z Mordechajem Anielewiczem, którego żartobliwie nazywał „Mordką”. Grabowski, w młodości harcerz, jako delegat w Wilnie organizował Żydów do walki. W czasie okupacji posiadał budkę ze słoniną i mięsem (pseudonim „Słoniniarz”), a potem - już po wojnie - był właścicielem warsztatu samochodowego i taksówki, pracował też w transporcie.

Z sentymentem wspomina i opowiada historię Jurka Wilnera - swojego przyjaciela. Poznali się w Kolonii Wileńskiej, gdzie Jurka „przechowywały” siostry z klasztoru dominikanek Był ulubieńcem siostry przełożonej. To ona nazwała go Jurek, bo naprawdę miał na imię Arie.

W Polsce „opiekował się” nim Heniek „Słoniniarz”. Razem organizowali broń dla getta. Wszelkie „zdobycze” przechowywali w zakonie Karmelitanek. Wilner był przedstawicielem ŻOB - u po aryjskiej stronie. Przekazywał poza mury getta informacje z zamkniętej dzielnicy.

W marcu 1943 roku aresztowało go Gestapo. Według umowy miał milczeć przez trzy dni, nim zacznie „się łamać” i wydawać „współpracowników.” Podobno długo wytrzymywał wszystkie tortury i nie zdradził, lecz czas jego „wytrzymałości” jest kwestią sporną. Niektórzy z jego bliskich znajomych mówią o miesiącu, Grabowski o dwóch tygodniach, Marek Edelman o tygodniu.

Cudowną ucieczkę z obozu na Grochowie zorganizował mu pan Henryk. W domu Grabowskich kurowali go wszyscy w nadziei jego rychłego powrotu do zdrowia, a kiedy to istotnie nastąpiło, Jurek zdecydował się wrócić do getta:

„Pan Grabowski powiedział: „Jurek, po co ci to, ja cię wywiezę na wieś...” A Jurek - że musi wracać. A pan Grabowski, że dobrze go schowa i nikt do końca wojny go nie znajdzie. A Jurek - że musi wracać.”

Wrócił, i według wszelkich relacji, to on dał bojowcom sygnał do popełnienia zbiorowego samobójstwa 8 maja 1943 roku w bunkrze na Miłej 18. Sytuacja wydała mu się tak tragiczna, że nie dostrzegał innych rozwiązań:

„Wobec beznadziejnego położenia, by nie wpaść żywcem w ręce Niemców, Arie Wilner wezwał bojowców do popełnienia samobójstwa.”

Po śmierci Jurka wysłannikiem ŻOB - u po aryjskiej stronie został Antek - Icchak Cukierman. Słynny „Wacław” mówi, że jego towarzystwo raczej go krepowało, bo miał w zwyczaju nosić ze sobą torbę granatów i zachodziła obawa eksplozji cennego ładunku.

Fragment 14 - streszczenie

Ten fragment to pomysł samego Edelmana:

„Musimy coś jeszcze dopisać - powiada. Dlaczego żyje.”

Pomysłodawca nie wspomina „numerków na życie”, ani możliwości śmierci w walce. Zapytany (już po akcji powstańczej) przez żołnierza, czy jest Żydem i jakim sposobem przeżył, poczuł się nieswojo:

„ (...) czy przypadkiem nie przeżył na czyjś koszt, a skoro nie - to dlaczego właściwie przeżył.”

Stara się to jakoś wytłumaczyć, mówiąc bardziej o przypadku, nie o ingerencji „siły wyższej”.

Raz, gdy przedostawał się w okolice Nowolipek, by poinformować „swoich ludzi” o umierającej nieopodal Ince- lekarce, która podała dzieciom cyjanek i sama zażyła truciznę, dostrzegł go niemiecki żołnierz. Celował w niego kilkanaście razy, ale przypuszczalna wada wzroku - astygmatyzm (zaburzenie widzenia) sprawiła, że niecelnie. Przeżył.

Innym razem siedział już na wozie w towarzystwie żydowskiego policjanta, Niemca i woźnicy. Zagarnięto go przypadkiem, z ulicy, bo akurat zabrakło ludzi do „kontyngentu” - codziennego dziesięciotysięcznego transportu. Mijali wozem okolice Nowolipek i Edelman zauważył swojego znajomego. To był Mietek Dąb (policjant), który właśnie wracał z pracy. Krzyknął, że został złapany, na co

Mietek zareagował natychmiastowo. Podbiegł do policjanta i wytłumaczył, że to jego brat. Edelmana uwolniono. Przeżył. Rozmówca wspomina również wizytę w domu Mietka. Jego ojciec narzekał, że syn nie pobiera żadnych opłat za te „cudowne ocalenia”, a na wzmiankę o Bogu zareagował ironicznie i ze sceptyzmem: „Ty nie widzisz, że Boga już dawno tu nie ma? A jeżeli nawet jest - staruszek zniżył głos - to on jest po ICH stronie.” Zabrano go nazajutrz: „Mietek nie zdążył go zdjąć z wozu (...)”.

Fragment 15 - streszczenie

Fragment rozpoczyna krótka charakterystyka medyczna ludzkiego serca. Serce człowieka wykonuje cztery tysiące dwieście uderzeń na godzinę, wedle obliczeń w ciągu doby przetłacza siedem tysięcy litrów krwi, czyli pięć ton...W zasadzie jest mechanizmem jak każdy inny i

„(...) jak wszystkie mechanizmy ma właściwości szczególne: posiada duże rezerwy wydajności pracy, a zużycie materiałowe jest w nim niewielkie, ponieważ potrafi regenerować zużyte części, czyli przeprowadzać remont na bieżąco.”

Takich informacji udziela autorce inżynier Sejdak - konstruktor „sztucznego serca”. Wynalazek inżyniera potrafi zastąpić podczas operacji żywe serce. Jest wtedy niezwykle przydatny.

Czasami nadzieje mogą okazać się płonne, bo On, czyli Bóg bywa nieprzewidywalny i „potrafi zadać cios w najmniej spodziewanym momencie.” Na dowód tego Krall przywołuje kilka przykładów, nie tylko z dziedziny medycyny np. brat Marysi Sawickiej (ze „Skry”) - Stefan w wieku siedemnastu lat otrzymał swój pierwszy rewolwer, po raz pierwszy był też na „akcji” (w grupie osłaniającej powstańców podczas przeprawy kanałami). Szczęśliwy zbiegł na dół do cukierni, wtedy wszedł tam Niemiec i spostrzegł broń w kieszeni Stefana. Wyprowadził chłopaka z cukierni i zastrzelił.

Bóg w swoich wyrokach wydaje się być czasami ironiczny, a nawet złośliwy. Okazał się taki w przypadku Rudnego, kiedy to brakowało sióstr instrumentariuszek, gasła żarówka w rentgenie, zamknięto blok operacyjny i na dodatek Profesor - Jan Moll (w tym fragmencie po raz pierwszy pojawia się jego nazwisko) nie mógł podjąć ostatecznej decyzji, o ryzykownej operacji w stanie zawału (odradzały to wszystkie publikacje medyczne). Ostatecznie, wbrew wszelkim kaprysom losu, Rudny przeżył.

Nie zawsze jednak udaje się „przechytrzyć” Boga. Takim niespodziewanym ciosem ze strony Najwyższego były dla Marka Edelmana dwa przypadki śmierci. Pierwszy - to koleżanka z pracy - doktor Elżbieta Chętkowska, której nowotwór złośliwy zniszczył pamięć, przez co prawdopodobnie połknęła trującą dawkę glimitu.

Drugi - to córka Zygmunta Frydrycha, młodziutka i piękna samobójczyni Elżunia. W każdym wypadku na pomoc było za późno. Żadnej z kobiet Edelman nie mógł się przysłużyć jako lekarz: „Tak więc nigdy do końca nie wiesz, kto kogo podszedł.”

Reporterka wspomina, że jej rozmówca był po wojnie w okolicach Hajfy na pogrzebie znajomej z getta Celiny - Cywii Lubetkin.



Spotkał tam Maszę - koleżankę, z którą wspólnie uciekali kanałami. Masza do dziś słyszy krzyk chłopca spalonego na Miłej.

Edelman jako lekarz nigdy nie jest pewien, czy zwycięży w zmaganiach z Bogiem, ale satysfakcjonuje go każde ocalone życie, tak jak wtedy, gdy „wychwytywał” jednostki z tłumu. Ocalając innych, sam ocalał i w ocalaniu widzi swoje powołanie, w nieustannej grze z Bogiem i ze śmiercią.

Pozostaje jedynym ocalonym spośród czterystu tysięcy. Pozornie ta proporcja wydaje mu się to śmieszna, nieracjonalna,

„Ale każde życie stanowi dla każdego całe sto procent, więc może ma to jakiś sens.”

  Dowiedz się więcej