klp.plKapral Prisziwiejew - streszczenie
Kapral Priszibiejew został oskarżony o znieważenie słowem i czynem rewirowego Żygina, wójta Alpowa, sołtysa Jefimowa, świadków Iwanowa i Gawryłowa oraz sześciu włościan, przy czym wobec trzech pierwszych dopuściliście się zniewagi podczas pełnienia przez nich czynności urzędowych. W sumie jedenaście osób.
Tytułowy bohater nie czuł się jednak winien. Był przekonywał sąd, że chciał jedynie zaprowadzić porządek. Sala zagrzmiała. Zgromadzeni w niej mieszkańcy wioski krzyczeli, że mają już dość kaprala, który od piętnastu lat nie daje im świętego spokoju i znęca się nad nimi. Kapral przekonywał sędziego do swoich racji i metod: Wszystkie przepisy znam. A chłop – człowiek prosty, na niczym się nie rozumie i słuchać mnie powinien – dla jego własnego pożytku. Nie podobał mu się panujący na wsi bałagan, dlatego usiłował siłą wprowadzić tam porządek.
Prowadził nawet osobliwe obserwacje i zapiski na temat mieszkańców wioski:
Chłopi, którzy siedzą przy świetle: Iwan Prochorow, Sawa Nikiforow, Piotr Pietrow, żołnierka Szustrowa, wdowa, żyje nieprawnie w rozpuście z Sjemionem Kisłowem. Ignat Swierczok – zajmuje się czarami, a jego żona Mawra to wiedźma, po nocach chodzi doić cudze krowy. Sędzia nie mógł znieść arogancji kaprala i zarządził miesiąc aresztu dla niego. Tytułowy bohater nie potrafił zrozumieć, dlaczego został skazany. Sala była wyraźnie uradowana, na co kapral zareagował w typowy dla siebie sposób, krzycząc: Ludzie, rozejść się! Nie tłoczyć się! Rozejść się do domów!
Bezbronna istota - streszczenie
Bohaterka jest żoną zwolnionego z pracy asesora o nazwisku Szukina. Mężczyzna stracił pracę z powodu pięciomiesięcznej choroby. Kobieta przyszła do banku z zapytaniem, dlaczego potrącono mu z ostatniej wypłaty aż dwadzieścia cztery ruble trzydzieści sześć kopiejek.
Gdy położyła na jego biurko podanie, bankier powiedział, że najwyraźniej pomyliła firmy. Kobieta odparła, że była już w pięciu miejscach, wliczając to byłe miejsce pracy męża, gdzie nikt nie chciał chociażby spojrzeć na jej pismo. Ekscelencja, jak zwracała się do bankiera, był jej ostatnią nadzieją na odzyskanie pieniędzy. Mężczyzna chciał jak najszybciej „spławić” biedną petentkę, lecz ta na oczach innych klientów zaczęła błagać o chociażby piętnaście rubli.
Czyż nie ma sposobu, żeby wtłoczyć pani do głowy to, co mówię! Niechże pani wreszcie zrozumie, że zwracanie się do nas z taką prośbą jest równie bezsensowne, jak na przykład składanie podania o rozwód w aptece albo w barze, odparł podirytowany urzędnik.
Kobieta słysząc tak ostre słowa pod swoim adresem wpadła w lament i ponownie zaczęła opowiadać o swojej trudnej sytuacji materialnej. Wreszcie Kostiunow, czyli urzędnik, nie mając już siły do Szukiny, rozkazał swojemu podwładnemu, by przejął od niego petentkę, a sam udał się do swojego gabinetu, że by trochę odpocząć i uspokoić skołatane nerwy.
Wyjątkowo nieznośne babsko! (…) Jakaś idiotka, zakuta pała! Mnie już prawie zamęczyła, a teraz ich gnębi, podła kobieta! Uf!... jak mi. serce bije!,myślał w swoim gabinecie urzędnik.
Po pół godzinie pracownicy banku mieli już dość lamentu Szukiny i chcieli ją wyrzucić na bruk. Jeden z mężczyzn zaczął z czasem nawet ubliżać starej kobiecie. Poniekąd w jej obronie stanął Kostiunow prosząc, by przyszła kiedy indziej. Szukina zaczęła wówczas tłumaczyć swojemu dobrodziejowi, że na gwałt potrzebne są jej pieniądze i tylko po to przyszła. Zmęczony całą sytuacją bankier sięgnął do kieszeni, odliczył dokładnie dwadzieścia pięć rubli i podał Szczukinej. W banku wreszcie zapanował spokój, lecz nie na długo. Następnego dnia kobieta pojawiła się ponownie.
strona: - 1 - - 2 -
Autor: