klp.plŚmierć z głodu była równie nieestetyczna jak życie. „Niektórzy zasypiają na ulicy z kęsem chleba w ustach lub w czasie próby wysiłku fizycznego, na przykład w czasie biegu za zdobyciem chleba.
Etyka bardzo komplikuje życie kardiochirurga.
Kiedy się dobrze zna śmierć, to ma się większą odpowiedzialność za życie. Każda, najmniejsza nawet szansa życia staje się bardzo ważna.
Śmierć ludzi ginących w milczeniu jest niczym, bo nic nie pozostawia po sobie.
(…) próbował jednak wytłumaczyć mu różne rzeczy – że śmierć w komorze gazowej nie jest gorsza od śmierci w walce i że niegodna śmierć jest tylko wtedy, kiedy się próbowało przeżyć cudzym kosztem – ale nie udało mu się niczego wytłumaczyć, bo znowu zaczął krzyczeć, i jakaś pani, która tam była, starała się go usprawiedliwić: „Wybaczcie mu,” prosiła z zażenowaniem, „jemu trzeba wybaczyć…”
Musisz to wreszcie zrozumieć: ci ludzie szli spokojnie i godnie. To jest straszna rzecz, kiedy się idzie tak spokojnie na śmierć. To jest znacznie trudniejsze od strzelania. Przecież o wiele łatwiej się umiera strzelając, o wiele łatwiej było umierać nam niż człowiekowi, który idzie do wagonu, a potem jedzie wagonem, a potem kopie sobie dół, a potem rozbiera się do naga…
…czy ludzie się kochali. Otóż być z kimś to była w getcie jedyna możliwość życia. Człowiek zamykał się z drugim człowiekiem – w łóżku, w piwnicy, gdziekolwiek, i do następnej akcji już nie był sam.
Większość wciąż jeszcze nie wierzyła, że to jest śmierć. „Czy to możliwe,” mówili, „że wymordują cały naród?” I uspokajali się: „Trzeba dostarczyć tych ludzi na plac, żeby ocalić resztę…”
W getcie zostało sześćdziesiąt tysięcy Żydów. Ci, którzy zostali, teraz rozumieli już wszystko: co to znaczy „wysiedlenie” i że nie wolno czekać. Postanowiliśmy stworzyć jedną organizację wojskową dla całego getta, co zresztą nie było proste, bo jedni do drugich nie mieli zaufania, my do syjonistów, oni do nas, ale teraz to, oczywiście, nie miało już znaczenia. Utworzyliśmy jedną organizację bojową, Żydowską Organizację Bojową, ŻOB.
Przecież nie piszemy historii. Piszemy o pamiętaniu.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 -
Autor: