klp.plWładca Kornwalii na początku utworu oddawał swą ukochaną siostrę w ręce Riwalena. W kilka lat później, chyba przez boski plan, zjawił się na jego dworze Tristan – owoc małżeństwa tamtej dwójki. Od tej chwili król obdarzył go szczerą miłością, której nie mogły zniszczyć nawet ciągłe donosy i oszczerstwa baronów, traktował Tristana jak prawdziwego syna.
Bardzo kochał swą żonę, o istnieniu której doniosły mu jaskółki, przynosząc pewnego dnia jej złoty włos. Niektórzy twierdzili, że Brangien nie wyrzuciła do morza reszty magicznego wina, lecz podała je Markowi, który wypił wszystko. Inni z kolei wierzyli w cudowną miłość króla do królowej, w uczucie tak silne, iż mimo nadludzkich starań – nie mógł wygnać Izoldy ze swego zranionego serca: „Ani trucizna, ani czary, jedynie tkliwa szlachetność serca natchnęła w nim tę miłość”.
Gdy dowiedział się o zdradzie siostrzeńca i małżonki, był bardzo surowy: chciał ich spalić na stosie, choć dworzanie i lud nalegali na sprawiedliwy sąd. Nie poddawał się sugestiom innych, kierując się własnym kodeksem wzorowego władcy, nie było w nim żadnych przerysowanych cech zdradzanego męża. Choć na każdym kroku donoszono mu o kolejnych spotkaniach kochanków, próbował ich zrozumieć.
Przykładem tego może być przyjęcie Izoldy po jej ucieczce do moreńskiego lasu. Na koniec utworu, kiedy dowiedział się o śmierci kochanków, przewiózł ciała do Tyntagielu i złożył je w dwóch grobach. Gdy wyrósł na nich głóg, którego trzykrotne zniszczenie się nie powiodło - zabronił dalszych prób. Można to interpretować jako wybaczenie najbliższym mu ludziom, którzy tak bardzo go skrzywdzili. To cecha wielkiego władcy.
Autor: 