Wiele wydarzeń w „Iliadzie” Homer przedstawia czysto umownie, odchodząc niejako od poetyki realistycznej. Wydarzenia są przedstawione zgodnie z ówczesnymi konwencjami literackimi, do których należy np. podawanie pozornych lub chwilowych uzasadnień sytuacji, schematyczne postępowanie postaci, nieuzasadnione przyczynowo-skutkowym tokiem akcji.
Realizm – idealizacja – cudowność
Homer chce przedstawiać wydarzenia naocznie, realistycznie. Bardzo dokładnie opisuje przyrodę, przedmioty, bohaterów.
Drugi zabieg, paradoksalnie przeciwstawny do realizmu, idealizacja, polega na wyolbrzymianiu cech postaci. Są to herosi, osoby niezwykłe, większe niż ludzie zwyczajni zarówno w sensie pozytywnym, jak i negatywnym. Wpływa to na podniosłość eposu, rzeczywistość przedstawiona jest uszlachetniona.
W Iliadzie obok świata ziemskiego (profanum) występuje także świat bogów (sacrum), który ma istotny wpływ na losy bohaterów. O ile ludzie są przedstawieni wyidealizowanie, o tyle bogowie są bardzo podobni do ludzi – mają ciała, przeżywają emocje, bywają zawistni, popełniają zarówno dobre, jak i złe czyny. Granica między światem boskim i ludzkim się zaciera, co dobrze ilustruje sentencja
„Bogowie jak ludzie, ludzie jak bogowie”