klp.plMały Książę – był „małym człowieczkiem”. Miał pomierzwione płomienne włosy. Zadawał wiele pytań, lecz o sobie mówił niewiele. Był śliczny i często się śmiał. Na Ziemię spadł z nieba. Chciał bardzo mieć na swej planecie baranka, dlatego poprosił o jego narysowanie pilota. W swym domu był zdyscyplinowany i codziennie rano wyrywał pędy baobabów, by nie rozsadziły jego planety. Wyruszył w podróż, by poznać siebie i świat. Nauczył się czym jest miłość i odpowiedzialność.
Pilot – jako sześcioletni chłopiec miał bogatą wyobraźnię. Próbował rozwinąć karierę malarską, jednak starsi radzili mu, by uczył się arytmetyki, historii, gramatyki i geografii. Ostatnia z nauk przydała mu się, gdy został pilotem i wiele latał po świecie. Spotykał wielu poważnych ludzi, lecz żaden w jego obrazkach nie widział węża i słonia boa, dlatego czuł się samotny. Często podróżował sam, dlatego musiał znać się na mechanice. Krytykował dorosłych za brak wyobraźni i uwielbienie dla cyfr. Sam jednak czuł, że się zestarzał – nie potrafił już widzieć baranka przez ściany skrzynki. Podczas jednego z lotów nad Saharą musiał awaryjnie lądować. Przez osiem dni naprawiał swą maszynę, a jego zapasy wody wciąż się kurczyły. Poznał wówczas Małego Księcia, z którym się zaprzyjaźnił i pokochał.
Róża – była „wielką zalotnicą”. To postać nieskromna, która po przebudzeniu stwierdziła, że jest jeszcze nieuczesana. Lubiła komplementy i była wzruszająca. Cechowała ją „płochliwa próżność”. Używała naiwnych kłamstw, gdy chciała skrytykować planetę Księcia i przyrównać ją do innej planety, której nie mogła znać. Róża zawsze mówiła pierwsza. Celowo przyprawiała Księcia o wyrzuty sumienia. Na koniec przyznała, że była niemądra i życzyła wyjeżdżającemu Małemu Księciu szczęścia. Wyznała mu swą miłość. Pośpieszała go do wyjazdu, gdyż nie chciała, by widział jej łzy.
Lis – był mistrzem mądrości i nauczycielem Małego Księcia. Uczył go o cierpliwości w oswajaniu, czyli zdobywaniu przyjaźni. Wytłumaczył, czym jest tworzenie więzów i powolne „oswajanie”. Dwie rzeczy były dla lisa ważne – kury, na które polował i myśliwi, którzy polowali na niego. Czuł, że jego życie jest jednostajne, dlatego poprosił Małego Księcia, by go oswoił. Stopniowo zaprzyjaźnił się z chłopcem i było mu przykro, gdy ten musiał odejść. Już zawsze kolor zboża miał się mu kojarzyć z włosami chłopca. Przy odejściu zdradził bohaterowi sekret: „dobrze widzi się tylko sercem. Najważniejsze jest niewidoczne dla oczu”.
Żmija – uważała, że jest potężniejsza niż palec króla. Potrafiła za sprawą dotyku każdego odsyłać tam, skąd przybył. Mały Książę wzbudzał w niej litość. Wciąż mówiła zagadkami, jednak stwierdziła, że rozwiązuje zagadki. Zaoferowała bohaterowi pomoc, jeśli chciałby wrócić na swą planetę. Na koniec ukąsiła chłopca, aby powrócił na swą planetę, do ukochanej róży.
Król – ubrany był w purpurę i gronostaje. Siedział na tronie skromnie, lecz majestatycznie. Świat był dla niego prosty – wszyscy ludzie wydawali się mu poddanymi. Był dumny, że może nad kimś panować. Trzymał się we wszystkim etykiety, przywiązywał wagę do pozorów. Dbał o swój autorytet, nie znosił nieposłuszeństwa. Był to monarcha absolutny i uniwersalny. Ponieważ jednak był bardzo dobry, dawał rozkazy rozsądne. Często mówił „jeśli rozkażę generałowi, aby zmienił się w morskiego ptaka, a generał nie wykona tego, to nie będzie wina generała. To będzie moja wina”. Uważał, że „należy wymagać tego, co można otrzymać”. Miał więc świadomość ograniczenia swej władzy. Uważał, że rządzi wszystkim, co dostrzegał. Władca jest pewny siebie, pragnie decydować o losie innych.
Próżny - miał na sobie zabawny kapelusza. Uważał, że każdy napotkany przez niego człowiek był jego wielbicielem. Pragnął aplauzu, zabiegał o popularność i uwielbienie. Skupiony na sobie nie słuchał, co inni do niego mówią. Uważał się za człowieka najpiękniejszego, najlepiej ubranego, najmądrzejszego i najbogatszego na planecie. Nie przeszkadzało mu, że był na niej sam.
Pijak – mieszkał na planecie sam. Siedział przed pełnymi i pustymi butelkami. Pił, ponieważ pragną zapomnieć o wstydzie. Wstyd powodował w nim fakt picia. Nie miał odwagi przyznać się do swej słabości i siły, by porzucić nałóg. Jego postępowanie nie było logiczne. Był uzależniony, a uzależnienie powodowało w nim wyrzuty sumienia i smutek.
Bankier – cechowała go zachłanność i żądza posiadania dóbr. Uważał się za człowieka poważnego, który nie robi niedorzeczności i nie oddaje się głupstwom. Nie miał czasu na marzenia. Od pięćdziesięciu czterech lat liczył gwiazdy. Jego spokój został zakłócony zaledwie trzy razy. Posiadał policzone gwiazdy, a to zapewniało mu bogactwo. Bankier nie potrafił odpowiedzieć, jaką korzyść miały dla niego gwiazdy.
Latarnik – był mieszkańcem najmniejszej planety, na której poza nim stała uliczna lampa. Latarnik wciąż zapalał i gasił światło. Bezwzględnie i bezmyślnie wykonywał nakaz włączania i wyłączania lampy. Wiele lat temu miał on sens, jednak jego planeta z czasem zaczęła obracać się coraz szybciej i nie miał czasu na odpoczynek. Co minutę zapalał i gasił światło. Uważał, że ma bardzo ciężką pracę. Najbardziej pragnął odpoczynku i snu.
Geograf – Starszy Pan, który zamieszkiwał dość sporą, ładną planetę. Siedział pochylony nad olbrzymią księgą. Zajmował się zbieraniem wiadomości od badaczy i weryfikowaniem ich. Nie miał czasu na rzeczy niepoważne, takie jak łazikowanie. Nie znał nawet topografii swej planety, bo cały czas zanurzony był w uczonych księgach. Jego metody były automatyczne, tak naprawdę nie znał świata i nie umiał docenić jego piękna. Wolał wierzyć suchym, choć sprawdzonym relacjom. Nie pozostawiał miejsca na fantazję, czy wyobraźnię jego punkt widzenia był wąski.
Zwrotniczy - sortował podróżnych na paczki po tysiąc sztuk. - Wysyłał w lewo i w prawo pociągi, które ich unosiły. Nie wiedział jednak dokąd jadą, nie wiedział tego nawet człowiek prowadzący parowóz. Według niego ludzie wciąż się przemieszczali, wierząc, że w nowym miejscu będzie im lepiej. Jedynie dzieci wiedziały, czego szukają i to Zwrotniczy nazwał szczęściem.