klp.plW stanie wojennym Krall opuściła redakcję „Polityki”. Po 1980 roku jej artykuły ukazywały się w „Tygodniku Powszechnym”, „Odrze”, „Res Publice” oraz „Gazecie Wyborczej”. W latach 1982 – 1987 pełniła funkcję kierownika literackiego Zespołu Filmowego „Tor”.
Po serii książek typowo reportażowych Hanna Krall postanowiła sięgnąć do formy powieści. W 1985 roku, w Paryżu, ukazała się „Sublokatorka”, w której autorka po raz kolejny powróciła do tematu Holocaustu. Powieść, częściowo autobiograficzna, została doceniona przez krytykę i przetłumaczona na wiele języków, a w 1989 roku doczekała się adaptacji teatralnej. W 1987 w drugim obiegu zostały wydane „Okna”, opisujące losy kobiety wplecione w dramatyczne wydarzenia w Polsce 1984 roku. W 1988 roku Krall wróciła do reportażu. Nakładem wydawnictwa podziemnego ukazał się zbiór „Trudności ze wstawaniem”, w którym znalazły się fragmenty książek, odrzucone przez cenzurę. W rok później wydrukowany został tom reportaży „Hipnoza”, poruszający kwestie żydowskie. Kolejne zbiory to: „Taniec na cudzym weselu” (1993), „Dowody na istnienie” (1995) i „Tam już nie ma żadnej rzeki” (1998), w którym autorka poruszyła tak ważną dla siebie tematykę żydowską oraz opisała skomplikowane losy Polaków, uwikłanych w politykę i historię.
W bogatym dorobku literackim Hanny Krall można odnaleźć również zbiory opowiadań (między innymi: „Ambitny jestem” 1965), reportaże sceniczne „Relacje” (1981), poświęcone działaczom robotniczym: J. Goździkowi, J, Prokopiakowi i A. Walentynowicz, scenariusz filmu telewizyjnego „Widok z okna na pierwszym piętrze”, a także utwory dramatyczne dla młodzieży.
Hanna Krall zawsze stara się przede wszystkim opisywać świat, unikając wymierzania sprawiedliwości. O swojej twórczości mówi: Coraz częściej opowiadam smutne rzeczy: o świecie, którego nie ma i nigdy, nigdzie nie będzie. „Hipnoza”, a także ostatnie moje reportaże są o żydowskim świecie, który istniał w Polsce. Istniał pięćdziesiąt kilka lat temu, a mam wrażenie, jakby to była zamierzchła, zaginiona cywilizacja sprzed tysięcy lat. Piszą o niej Singer i Stryjkowski, ale odwołują się do własnego życia. Ja szukam dzisiejszych, jeszcze istniejących resztek: materialnych i w ludzkiej pamięci. Sama dla siebie odkrywam ów świat bogaty, różnorodny, odmienny od wszystkiego i fascynujący. Fakt, że ludzkość pozwoliła go zamordować, uważam za najdonioślejsze zdarzenie i największą przestrogę XX wieku.
strona: - 1 - - 2 - - 3 -
Autor: