klp.plPo wojnie ukończyła wydział dziennikarstwa na Uniwersytecie Warszawskim. Debiutowała w 1957 roku na łamach „Życia Warszawy” reportażem „Nietoperze nad Miechowem”. W redakcji tej gazety pracowała w latach 1955 – 1966. Następnie podjęła współpracę z „Polityką” (1966 – 1980). W roku 1966 z ramienia czasopisma jako korespondentka prasowa została wysłana do ZSRR, gdzie przebywała przez trzy lata. Pobyt z ZSRR zaowocował zbiorami reportaży: „Na wschód od Arbatu” (1972), „Syberia, kraj możliwości” (1974), który powstał w wyniku współpracy z Z. Szeligą i M. Iłowieckim oraz „Dojrzałość dostępna dla wszystkich” (1977). Za zbiór „Na wschód od Arbatu” otrzymała nagrodę miesięcznika „Nowe Książki”. Już w pierwszych utworach Hanny Krall ukształtował się charakterystyczny dla jej warsztatu pisarskiego styl: krótki, oszczędny w słowach a jednocześnie wyrazisty, opierający się na odpowiedniej konstrukcji wypowiedzi bohatera i znikomego komentarza odautorskiego, łączący w sobie dodatkowo środki znamienne dla prozy artystycznej. Jej artykuły, przedstawiające różne strony życia, spotykały się z ostrą krytyką cenzury i władz PRL-u. Ukazywały się na łamach prasy pojedynczo, w dużych odstępach czasu i umacniały popularność autorki.
W marcu 1975 roku w czasopiśmie „Odra” ukazał się tekst „Sposób umierania”, będący zapisem rozmowy Hanny Krall z Markiem Edelmanem, zastępcą komendanta powstania w Getcie Warszawskim. Wywiad, przetłumaczony na języki obce, wzbudził zarówno aprobatę, jak i sprzeciw. Autorka przystąpiła do pracy nad kontynuacją opowieści o powstaniu, która pod tytułem „Zdążyć przed Panem Bogiem”, drukowana była w „Odrze” w 1976 roku, a w formie książkowej ukazała się w roku następnym. Pozycja ta przyniosła Krall światowy rozgłos. W roku 1976 nakładem wydawnictwa „Iskry” miała ukazać się kolejna książka dziennikarki: „Szczęście Marianny Głaz”. Pomimo tego, że utwór przeszedł pomyślnie przez decyzje wydawnicze, recenzje i prace redaktorskie, cały gotowy skład został zniszczony. W 1978 ukazał się zbiór reportaży: „Sześć odcieni bieli”, w którym na przykładzie jednostkowych losów ludzkich autorka ukazała przeobrażenia społeczno-kulturalne i konflikty Polski lat siedemdziesiątych. W trzy lata później w Wydawnictwie Literackim w Krakowie złożyła maszynopis następnej książki: „Katar sienny”, lecz nakład został skonfiskowany przez cenzurę i przemielony w roku 1986. Maszynopis trzeciej książki: „Niewinność na resztę dni” przeleżał przez dwa lata w wydawnictwie „Czytelnik”, po czym został zwrócony Hannie Krall bez słowa wyjaśnienia.
strona: - 1 - - 2 - - 3 -
Autor: