klp.pl Aleksander Fredro był komediopisarzem, poetą, pamiętnikarzem, żył w latach 1793 (lub 1791) – 1876. Matka artysty zmarła w 1806 roku w pożarze dworku. Jego ojciec, Jacek, otrzymał tytuł hrabiowski w 1822 roku, sam Aleksander był po kądzieli praprawnukiem wybitnej poetki Elżebiety Drużbackiej. Kształcił się wyłącznie w domu. W 1809 r. zaciągnął się do armii Księstwa Warszawskiego, w 1812 został mianowany kapitanem. Odbył kampanię aż do Moskwy, otrzymał Złoty Krzyż Virtuti Militari. Brał też udział w bitwach pod Dreznem, Lipskiem i Hanau.
W 1814 roku odznaczony Krzyżem Legii Honorowej, podał się do dymisji i w 1815 r. wrócił do Galicji. Wstąpił do lubelskiej loży wolnomularskiej Wolność Odzyskana. W 1828 r. ożenił się z Zofią z Jabłonowskich Skarbkową. Mieszkał w swoim majątku w Beńkowskiej Wiszni lub we Lwowie. W 1829 został członkiem warszawskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. W latach 1833-1842 był posłem do Sejmu Stanowego. Po rzezi galicyjskiej napisał memoriał polityczny Uwagi nad stanem socjalnym w Galicji, który krążył w odpisach. W 1848 był członkiem lwowskiej Rady Narodowej. W latach 1850-1855 przebywał w Paryżu, poznał tam Mickiewicza. W 1861 wybrany do pierwszego Sejmu Krajowego. Honorowy obywatel Lwowa, członek Akademii Umiejętności w Krakowie.
Fredro jest uznawany za najświetniejszego komediopisarza polskiego wszystkich czasów. Ogólne spojrzenie na jego dorobek pozwala stwierdzić, że tworzył on skokami, nie w sposób ciągły: okresy wzmożonego wysiłku twórczego przeplatały się z okresami milczenia. Przyczyny tych przerw, jak i decyzji niepublikowania ani niewystawiania niczego w ostatnich dwudziestu latach życia pisarza nie są zupełnie jasne. Na pewno odegrały tu rolę ataki krytyków, pomawiających pisarza o obojętność na żywotne sprawy narodowe oraz poczucie rozminięcia się z tryumfującym na emigracji romantyzmem.
Twórczość dramatyczna Fredry obejmuje:
a) pełne, odpowiadające wymaganiom gatunku, kilkuaktowe komedie:
- Pan Geldhab
- Mąż i żona
- Codzoziemszczyzna
- Przyjaciele
- Ciotunia
- Śluby panieńskie
- Pan Jowialski
- Zemsta
- Dożywocie
b) farsy i groteski:
- Nowy Don Kiszot, czyli Sto szaleństw
- Damy i huzary
- Nocleg w Apeninach
- Gwałtu, co się dzieje!
- Dyliżans
c) jednoaktówki, świadczące o znakomitym opanowaniu przez pisarza tej trudnej formy scenicznej:
- Intryga na prędce
- Nie ma złego bez dobrego
- Zrzędność i przekora
- Pierwsza lepsza, czyli Nauka zbawienna.
Utworom scenicznym towarzyszyły liczne wiersze o głęboko osobistym, przeważnie lirycznym charakterze, wśród nich bajki.
Autor: