Piosenka (Znów wędrujemy) - analiza i interpretacja, treść

Piosenka (Znów wędrujemy) - analiza i interpretacja

Jest to jeden z pierwszych wierszy napisanych przez Baczyńskiego, powstał w 1938 roku. Jest to liryczna opowieść młodego wędrowca, który zachwyca się światem i jego pięknem:

Znów wędrujemy ciepłym krajem,
Malchitową łąką morza.
[...] Pejzaż w powieki miękko wsiąka.

Podmiot liryczny wyraża tu swój zachwyt pięknem i urodą spotykanego krajobrazu. Wszystko to zachęca go do dalszej wędrówki:

Znów wędrujemy ciepłą ziemią,
Znów wędrujemy ciepłym krajem.

Wiersz ten cechuje się romantycznym zamiłowaniem do przyrody:

Jak miękkie gruszki brzmieje lato
Wiatrem sparzone jak pokrzywą.

Utwór ma budowę regularną – składa się z czterech zwrotek złożonych z czterech wersów. Wśród zastosowanych środków stylistycznych odnajdujemy: epitety (malchitowa łąka morza, filoetowoszare łąki), porównania (wiatrem sparzone jak pokrzywą), metafory (noc winogrona gwiazd rozdaje), anafory (znów wędrujemy ciepłym krajem).

Piosenka (Znów wędrujemy) - Krzysztof Kamil Baczyński - treść

Znów wędrujemy ciepłym krajem,
malachitową łąką morza.
(Ptaki powrotne umierają
wśród pomarańczy na rozdrożach.)
Na fioletowoszarych łąkach
niebo rozpina płynność arkad.
.Pejzaż w powieki miękko wsiąka,
zakrzepła sól na nagich wargach.
A wieczorami w prądach zatok
noc liże morze słodką grzywą.
Jak miękkie gruszki brzmieje lato
wiatrem sparzone jak pokrzywą.
Przed fontannami perłowymi
noc winogrona gwiazd rozdaje.
Znów wędrujemy ciepłą ziemią,
znów wędrujemy ciepłym krajem.
1938 r.

  Dowiedz się więcej