Albert Camus - życiorys

Jako pisarz debiutował w 1940 roku powieścią „Obcy” – głębokim studium wyobcowania w XX wieku w oparciu o portret współczesnego outsidera, które przyniosło mu uznanie czytelników i krytyki literackiej. W tym samym roku ukazał się jego esej filozoficzny: „Mit Syzyfa”, w którym dokonał analizy współczesnego nihilizmu i poczucia absurdu. Z poszukiwań sposobu na przezwyciężenie nihilizmu zrodziła się jego druga powieść: „Dżuma” (1947). Z innych jego ważnych dzieł należy wymienić powieść „Upadek” (1956) i zbiór opowiadań „Wygnanie i królestwo” (1957), w których wykorzystał symbolikę chrześcijańską, nadając jej charaktery ironicznej wymowy, stylizowanej na świeckich humanistach etycznych.



W 1957 roku Albert Camus otrzymał jedną z najbardziej prestiżowych międzynarodowych nagród w dziedzinie literatury – Nagrodę Nobla za twórczość, która „z powagą jasnym wzrokiem oświetla problemy ludzkiego sumienia naszych czasów”. Przyjmując wyróżnienie z charakterystyczną dla siebie skromnością oświadczył, że gdyby był członkiem komisji, to swój głos oddałby na ówczesnego faworyta i swojego konkurenta, André Malrauxa. Po opublikowaniu zbioru „Wygnanie i królestwo”, rozpoczął pracę nad czwartą powieścią oraz przygotowywał się do objęcia funkcji dyrektora teatru w Paryżu. Jego życiowe plany przekreśliła nieoczekiwana śmierć. Zginął 4 stycznia 1960 roku w wypadku samochodowym w Villeblerin pod Paryżem razem ze swym wieloletnim przyjacielem i wydawcą, Gallimardem.



Jako powieściopisarz i dramaturg, teoretyk polityczny i moralista, Albert Camus po II wojnie światowej stał się rzecznikiem swego pokolenia i mentorem literatów oraz filozofów nie tylko we Francji, ale także w Europie i na świecie. Jego pisma, dotyczące głównie izolacji człowieka w obcym mu wszechświecie, wyobcowania jednostki, problemu zła oraz ostateczności śmierci, dokładnie odzwierciedlały poczucie alienacji i rozczarowanie powojennych intelektualistów oraz społeczeństwa. W dziejach literatury zapisał się jako twórca i propagator powieści egzystencjalnej i jako czołowy przedstawiciel egzystencjalizmu. Choć sam dostrzegał we współczesnym mu świecie wszechobecność nihilizmu, w swych utworach dążył do obrony takich wartości, jak prawda i sprawiedliwość. W nieukończonej powieści: „Pierwszy człowiek”, zarysował kontury liberalnego humanizmu, w którym odrzucał aspekty dogmatyczne chrześcijaństwa i marksizm.





strona:   - 1 -  - 2 -  - 3 -  - 4 - 

  Dowiedz się więcej