Sonet – definicja

Sonet jest to utwór poetycki składający się z czternastu wersów podzielonych na dwie strofy czterowierszowe oraz dwie trójwierszowe (tercyny) o określonym rozkładzie rymów. Zazwyczaj pierwszych osiem wersów zawiera część opisową lub narracyjną, zaś sześć ostatnich jest częścią refleksyjną. Sonet swymi korzeniami sięga XIII wieku. Zrodził się we Włoszech, zaś rozwinięty został przez Dantego i Petrarkę. Znany jest tak zwany typ sonetu włoskiego, w którym jest ściśle określony rozkład rymów abba abba oraz cdc dcd. Inaczej ukształtowany jest francuski typ sonetu – miejsce końcowych tercyn zajęła kombinacja dystychu (dwuwiersz) i strofy czterowierszowej o układzie rymów cc deed lub cddc ee). W Polsce sonety tworzyli m. in. Jan Kochanowski, Mikołaj Sęp – Szarzyński i to oni uważani są za polskich prekursorów w tej dziedzinie. W późniejszych epokach pisali je także A. Mickiewicz, J. Słowacki, A. Asnyk, K. Tetmajer, L. Staff, J. Iwaszkiewicz, A. Słonimski.

  Dowiedz się więcej