klp.plHrabia Henryk, inaczej Mąż, Pan Młody to główna postać dramatu Zygmunta Krasińskiego. Henryk, podobnie, jak autor „Nie – Boskiej komedii” jest arystokratą i nosi imię przyjaciela poety – Henryka Reev`a.
W Części III ma trzydzieści sześć lat (mówi o tym podczas rozmowy z Pankracym), Orcio – jego syn, ma wówczas skończone czternaście. Łatwo więc obliczyć, że Hrabia został ojcem jako dwudziestodwuletni mężczyzna. Z Marią ożenić się musiał nieco wcześniej, bo dziecię przychodzi na świat w pewien czas po ślubie. Można więc przypuszczać, że w Części pierwszej bohater jest rówieśnikiem Krasińskiego. Pisząc „Nie – Boską komedię” Zygmunt Krasiński miał dwadzieścia jeden lat.
W Części I Henryk jako Pan Młody staje na ślubnym kobiercu i pojmuje za żonę piękną Marię. Jest zachwycony małżonką, podczas przyjęcia weselnego podziwia jej urodę: „Jakżeś mi piękna w osłabieniu swoim – w nieładzie kwiaty i perły na włosach twoich – płoniesz ze wstydu i znużenia – o wiecznie będziesz pieśnią moją.”
Rzuca na siebie przekleństwo, jeżeli kiedykolwiek przestanie kochać wybrankę. Pewniej nocy pojawia się duch zmarłej nałożnicy – Dziewica. Henrykowi jawi się ona jako piękność, przypomina mu młodzieńcze marzenia o poezji. Mąż gotów pójść za nią dokądkolwiek. Czuje się nieszczęśliwy, ponieważ zdradził samego siebie. Przeraża go fakt, że do końca życia będzie musiał wieść egzystencję zwyczajnego człowieka – męża i ojca, a pragnął być wielkim poetą, czuć moc i potęgę słowa, chciał być przewodnikiem dusz:
„Od dnia ślubu spałem snem odrętwiałych, snem żarłoków, snem fabrykanta Niemca przy żonie Niemce – świat cały jakoś zasnął na podobieństwo moje – jeździłem po krewnych, po doktorach, po sklepach, a że dziecię ma się mi narodzić, myślałem o mamce.”
Proza życia znaczy jego twarz grymasem nudy, bywa smutny, zamyślony, prawie nieobecny. Myślami błądzi w krainie fantazji, przygotowania do chrztu dziecięcia wydają mu się zbyt trywialne. Zajmuje się nimi Żona. Maria lęka się o Henryka, martwi ją, że małżonek nie okazuje jej uczuć, a on mówi wtedy: „Czuję, że powinienem cię kochać.”
Maria rozpacza i błaga go, by kochał chociaż ich syna. Mąż obiecuje miłość im obojgu, ale ponownie przybywa Dziewica i uprowadza Henryka. Jest bezsilny wobec kochanki, pragnie gonić za marzeniem, porzuca rodzinę i odchodzi z Dziewicą.
Mąż – żona – kochanka to schemat wielu trójkątów miłosnych. Hrabia również realizuje taki scenariusz. Dziewica ucieleśnia jego ideały, wydaje mu się nieśmiertelna, inna - bardziej wspaniała niż Żona.
Henryk „zdradza” Marię, ale zdrada wiąże się z konsekwencjami, a to, co wydawało się niezwykłe, z czasem traci swój urok. Dziewica okazuje się ułudą, falsyfikatem piękna i poezji. Pragnie jedynie oddać kochanka Szatanom, a ci drwią z jego naiwności.
W chwili, gdy Henryk rozmyśla o samobójstwie: „rozkosz otchłani mnie porywa”, zjawia się Anioł Stróż i nakazuje mu wracać do domu. Mąż powraca na łono rodziny i od tego momentu następuje w nim metamorfoza. Nie wyzbywa się, co prawda poczucia własnej indywidualności, zwiedzie go ono jeszcze raz pod postacią żądzy władzy, ale od chwili powrotu usiłuje wcielić się w rolę ojca. Jego Żona, obdarowana przez Boga talentem poetyckim, trafia do szpitala dla obłąkanych i tam umiera.
Orcio zapada na ślepotę i zaczyna zdradzać objawy szaleństwa, widuje ducha matki, rozmawia ze zjawami. Henryk niepokoi się jego losem, lecz medycyna jest bezsilna wobec takiego przypadku. W Części II Hrabia ukazany jest jako troskliwy ojciec, choć świadom faktu, iż to on sam przyczynił się do nieszczęścia syna.
strona: - 1 - - 2 - - 3 -
Autor: