Sokrates tańczący - analiza i interpretacja

Liczne, ironiczne wykrzyknienia:

Z ateńskich ulic! Lub im powiedz,
Że cnotą jest w pęcherze dąć!
Że cnotą jest - lać wodę w dzbany!
Albo - wylewać! Wszystko jedno...
A jeśli chcesz - to przy mnie siądź,
Nie piecz swych bułek i rogali,
Będziemy sobie popijali!
No, trąć się ze mną, trąć!

Wykrzyknik pojawia się w liryku aż dwadzieścia dziewięć razy!

Regularny rytm i melodyjność wiersza, przypominającego piosenkę śpiewaną przez filozofującego pijaka.
Anafora przypominająca co jest najważniejsze w życiu człowieka:

Z zaułka śmieją się uczniowie,
Że się mistrzowi kręci w głowie,
Że się Sokrates spił...
Idź, Cyrbeusie, uczniom powiedz,
Że już trafiłem w samo sedno:
Że cnotą jest zlizywać pył
Z ateńskich ulic! Lub im powiedz,
Że cnotą jest w pęcherze dąć!
Że cnotą jest - lać wodę w dzbany!

Nawiązanie do filozofii Henriego Bergsona, widoczne w bezgranicznym zatracaniu się w tańcu oraz bezwarunkowym oddaniu się prawom natury. Stylizacja wypowiedzi Sokratesa na mowę pijanego człowieka:

Że tak we mnie wszystko drga,
A ja sobie hopsasa!
Tak bez końca, tak do śmierci,
Niech się jasne niebo wierci,
Tak - do góry, a tu kopsa,
I znów boczkiem hopsa, hopsa!
Nie żałować starych nóg!

Próba oddania charakteru tańca, uwalniającego człowieka spod władzy rozumu i norm społecznych oraz pozwalającego na zdominowanie go przez pierwotne instynkty.
W wierszu występują także epitety (wieczne myśli, złote wino), personifikacje (niech się jasne niebo wierci) oraz porównania (na przykład jak wiosną las, / szumi i szumi mędrsze wino) wzbogacające jego artystyczny wyraz.

strona:   - 1 -  - 2 -  - 3 - 

  Dowiedz się więcej