Wzorzec parenetyczny miłości fatalnej

Niewątpliwym sprzymierzeńcem kochanków jest narrator utworu. W opowieści często ujawnia się, kierujący swoje słowa do konkretnej publiczności. Nie jest on obiektywny, często wygłasza zdania oceniające zarówno postaci pozytywne, jak i negatywne. Wybiega w przyszłość (już na samym początku opowieści dowiadujemy się o jej końcu), co świadczy o tym, że w historii Tristana i Izoldy nie są najważniejsze fakty, ale sam charakter uczucia, które ich łączy.

Wydaje się, ze legenda o miłości Tristana i Izoldy poraża przede wszystkim siłą emocji, jakie pojawiają się w obojgu kochankach, tym, że mimo zwątpień pozostali sobie wierni. Dzieło Josepha Bédiera buduje w czytelniku wiarę, że istnieją uczucia tak silne, że nie zniszczy ich nic, ani przeciwności losu, ani ludzka słabość, ani nawet śmierć. Nie dziwne, że do dziś Tristan i Izolda są atrakcyjnym tematem dla artystów. O żywotności legendy świadczą liczne nawiązania, jakie znajdziemy w późniejszej literaturze, jak choćby Tristan 1946 Marii Kuncewiczowej, będący ciekawą próbą przełożenia historii miłości Tristana i Izoldy w realia XX wieku.





strona:   - 1 -  - 2 - 

  Dowiedz się więcej