Etos rycerski w „Dziejach Tristana i Izoldy”

Etos rycerski w romansie „Dzieje Tristana i Izoldy” możemy poznawać dzięki zachowaniu tytułowego bohatera. Wśród wielu ukazanych rycerskich kreacji jest on najbardziej reprezentatywny. Tristan wywodzi się z królewskiego rodu – jest siostrzeńcem króla Marka. Jego wygląd i cechy charakteru odpowiadają typowemu wzorcowi średniowiecznego wojownika. Był on mężczyzną: „szlachetnym i dumnym, szerokim w barach, szczupłym w pasie, mocnym, wiernym i odważnym”.
Na rycerza Tristana wychował go Gorwenel, który

„nauczył go w niewiele lat
wszelakiej sztuki, która przystoi baronom. Nauczył go władać kopią, mieczem, tarczą i łukiem, miotać kamienne pociski, brać jednym skokiem co najszersze rowy; nauczył nienawidzić wszelakiego kłamstwa i zdrady, wspomagać słabych, dotrzymywać słowa; nauczył rozmaitych melodii, gry na harfie i sztuki myśliwskiej”.

Wśród umiejętności są wszystkie te, jakie musiał posiąść zacny rycerz – sprawne posługiwanie się bronią, prawość i prawdomówność, opieka nad słabszymi, nauka gry na instrumentach i znajomość sztuki polowania. Ponadto Tristan uznaje wyższość króla, jest gotowy dla niego do największych poświęceń, szanuje go i poważa.
Tristan jest sprawnym wojownikiem i nie waha się stanąć w obronie króla, jak i poddanych, o czym świadczy jego pojedynek z Morhołtem, dzięki któremu uratował wiele ludzkich istnień. Jednak zabicie olbrzyma Urgana Włochatego miało już na celu zdobycie pieska Milusia. Rycerz bez zastanowienia wypełnia misje powierzone mu przez władcę, o czym świadczy wyprawa Tristana po Izoldę. Każdy średniowieczny rycerz miał także damę swego serca, w której imieniu walczył, i której barwy nosił. Niestety, miłosny napój sprawił, że Tristan zakochał się w wybrance serca. Pod wpływem magicznego uczucia złamał zasady rycerskiego kodeksu, sprzeniewierzył się królowi, a także zasadom religii chrześcijańskiej.

  Dowiedz się więcej