Cechą pisarstwa Witolda Gombrowicza jest również gra z tradycją literacką. Pisarz wykorzystuje na swój sposób tematy, motywy, gatunki innych dzieł literatury polskiej i światowej. W Trans-Atlantyku rozrachunek z polskością przeprowadza, odwołując się do gawędy szlacheckiej i stylu Pamiętników J.Ch. Paska, w Ślubie – z kolei – nawiązuje do tragedii szekspirowskiej i teatru romantycznego. Jego Ferdydurke pełna jest cytatów i parafraz utworów począwszy od Dantego, Szekspira, Prousta po polskich twórców takich, jak Karpiński czy Konopnicka. Znajduje się w niej nawet nawiązanie do średniowiecznych Kazań świętokrzyskich.
Z pewnością twórczość Gombrowicza jest niezwykle nowatorska i odważna. Składa się na to jego stosunek do tradycji, groteska i ironia przepełniające i konstruujące jego utwory, a także prowokowanie czytelnika prezentowanym światopoglądem. Gombrowicz to skrajny indywidualista, twórca zdecydowanie niepospolity, prowokator i burzyciel, geniusz… Jego dzieło wymaga skupienia i pogłębionej refleksji, dlatego też możemy stwierdzić, że Gombrowicz, nie tylko wielkim, ale też „trudnym pisarzem był”.
strona: - 1 - - 2 -