Uczestniczył w licznych akcjach Małego Sabotażu. Największe uznanie zdobył 11 lutego 1942 roku, kiedy to w samodzielnej akcji zdjął niemiecką tablicę z pomnika Mikołaja Kopernika. Otrzymał wówczas honorowy pseudonim „Kopernicki”. Od kwietnia do września 1942 roku ukrywał się w majątku Olesinek w pobliżu Góry Kalwarii, ponieważ po konfiskacie aparatu fotograficznego groziło mu aresztowanie. We wrześniu 1940 roku rozpoczął naukę w jawnej Państwowej Szkole Budowy Maszyn, lecz przerwał ją na wiosnę 1942 i opuścił Warszawę. Od września 1942 do pierwszych tygodni 1943 był zatrudniony w straży przemysłowej firmy „Fuchs” na Powiślu. Był dowódcą drużyny hufca GS „Południe” i jednocześnie pełnił funkcję zastępcy hufcowego. W 1942 roku został mianowany podharcmistrzem.
Brał udział w kilku akcjach rozbrojeniowych i ewakuacji mieszkania przy ulicy Brackiej. Po aresztowaniu Jana Bytnara przez kilka dni pełnił funkcję komendanta hufca SAD. Brał udział w akcji odbicia „Rudego”, dowodząc sekcją „granaty”. W czasie odwrotu, został ranny w brzuch. Pomimo tego zdołał utorować kolegom drogę odwrotu. Zmarł w wyniku odniesionych ran 30 marca 1943 roku w szpitalu Dzieciątka Jezus przy ulicy Nowogrodzkiej.
Pośmiertnie został odznaczony Orderem Virtuti Militari V klasy i awansowany do stopnia sierżanta podchorążego.