Statek pijany - opracowanie

Statek pijany (Le Bateau ivre) to stuwersowy wiersz, napisany przez zaledwie siedemnastoletniego Artura Rimbaud, latem 1871 roku, w jego rodzinnym domu w Charleville. Poeta wysłał ten wiersz wraz z pierwszym listem do Paula Verline’a we wrześniu tego samego roku.

Wiersz opowiada historię statku, który „uwolnił się” zrywając się z cumy holowników i wypłynął na pełne morze. Co ciekawe podmiotem lirycznym utworu jest sam statek. Bohater płynie powoli, pławiąc się swobodą i całkowitą wolnością. Na swojej drodze napotyka na niesłychane widoki: Pożegnałem toń modrą; Widziałem słońce nisko w plamach gróz mistycznych; zimne fioletów martwice; Marzyłem noc zieloną śród śniegów olśnienia; szturmowałem ku raf skalnych ścianom; Fal modrych, ryby złote, ryby śpiewające. Nie napotykał się wyłącznie na same piękne zjawiska:
Widziałem wąrące bagnisk olbrzymioch fermenty,
Śieci, gdzie wśród trzcin gniją całe Lewiatany.



Narastające zadziwienie statku, ale i czytelnika, osiąga punkt kulminacyjny:

Archipelagi gwiezdne widziałem ! Wysp roje,
Gdzie żeglarzom otwarte niebo szalejące.
W tych że to nocach bez dna ukrywasz sny swoje,
Milionie złotych ptaków, przyszłej Mocy słońce?

Następnie wizja znika. Podmiotem lirycznym wciąż pozostaje statek, który wyjawia, że pragnie śmierci: O, niechaj dno me pęknie ! Niech pójdę pod morze! Wielkie aspiracje statku zniknęły, pojawiło się natomiast poczucie uwięzienia. Okazuje się, że tęskni za Europą i jej błotnistymi kałużami, nad którymi bawią się dzieci, puszczając małe stateczki.



Tytułowe pijaństwo statku polega na tym, że: nabiera on powili wody. Jego kadłub zalany jest morską wodą:
Ja, którego kadłuba pijanego wodą,
Nie wyłowią żaglowce, Hanz ni Monitory.

Naczelnym motywem utworu jest radość płynąca z wolności. Statek to oczywiście przenośnia, głównym bohaterem wiersza, jak łatwo się domyślić, jest poeta. Morze to jego wolność. Błoto, do którego tęskni to codzienność, mieszanka ziemi z wodą, czyli tego co stałem, przymusowe, ograniczające z domieszką wolności. Rimbaud przeciwstawił sobie kałużę z oceanem. Po pierwszej dzieci puszczają małe statki-zabawki, po tym drugim pływają wielkie okręty. Jednak to ostatecznie podmiot liryczny tęskni za błotnistymi kałużami, uważając je za lepsze.





strona:   - 1 -  - 2 - 

  Dowiedz się więcej