Kult piękna i sztuki jako jedynej trwalej wartości oraz dionizyjskość

Oprócz innych ucieczek w Młodej Polsce szukano ukojenia w sztuce. Sztuka według zasad epoki miała być wolna od obowiązku służenia komukolwiek i czemukolwiek. Posiada odrębną historię i jest autonomiczna. Daleka jest od problemów ówczesnego społeczeństwa. Zdaniem Przybyszewskiego prawdziwa sztuka zbliżona jest do religii, ponieważ podobnie jak ona nie zna granic. Artysta staje się więc kapłanem.

Ekspresjonizm - pojmował sztukę w sposób konsekwentnie aktywistyczny, wprowadzał ją w sferę dionizyjskości i żywił ambicje filozoficzne. Nietzsche, nawiązując do poglądów Schopenhauera, rozwinął pogląd, iż lekarstwem na pesymizm jest sztuka. Głosił kult twórczej indywidualności jako pierwiastka dionizyjskiego dynamizmu. W swej pierwszej książce “Narodziny tragedii” Nietzsche wprowadził koncepcje apollińskości i dionizyjskości. Apollińskość jest dążnością do obrazowania świata, tworzenia jego pozoru, który przesłania prawdę o życiu i przez to pomaga je znosić. Z żywiołu apolińskiego wyrastają sztuki obrazowe – poezja, malarstwo i rzeźba. Przeciwstawieniem apollińskości jest dionizyjskość, żywioł będący istotą życia, dzika nieokreśloność, chaotyczność i nieokiełznanie. Dionizyjskość jest stałym motywem pojawiającym się w pismach Nietzschego aż do samego końca, jest przejawem przepełniającej życie woli ku mocy. Zdaniem Nietzschego w starożytnej Grecji doszło za pośrednictwem muzyki do zjednoczenia tych elementów w postaci klasycznej tragedii greckiej.

Kult sztuki związany jest również z recepcją filozofii Johna Ruskina, który głosił bezwzględny kult sztuki jako wartości najwyższej.

  Dowiedz się więcej