klp.plMarcin Ciamciara zwany „Ciamcią” - główny bohater i narrator wydarzeń. Uczeń ósmej klasy męskiego liceum im. Lindego. Wraz z trójka kolegów uważany jest za najgorszego ucznia i prowodyra wielu błazeństw i występków wobec regulaminu szkoły. Podobnie jak inni uczniowie jest leniwy i pragnie znaleźć sposób, by nie ucząc się prześlizgiwać się z klasy do klasy.
Zenon Zasępa – uczeń klasy ósmej, był inteligentny i zdolny, a także podejrzliwy. Dostrzegał, że „sposób na Alcybiadesa” działa zarówno na historyka, jak i uczniów. Był inicjatorem zdobycia SPONY.
Słabiszewski zwany „Słabym” - był najsilniejszy z całej klasy ósmej A, kolega Ciamciary. Interesował się filatelistyka, dzięki czemu znał historię poczty.
Józio Pędzelkiewicz zwany „Pędzlem” - młodszy brat sławnego motocyklisty Tadeusza Pędzelkiewicza. Poświecił swój motocykl, by zyskać fundusze na SPONĘ. Wraz ze Słabym na Dryf Historyczny przygotował się z Piastów. Podczas oprowadzania wycieczki z Ełku mówił o Kolumnie Zygmunta.
Zimny, Babinicz, Wróbel, Bem, Piłat, Buczek, Koch, Dąbrowski, Olszewski, Czarnecki, Żółkiewski – koledzy Ciamciary z klasy ósmej A.
Szekspir – Juliusz Lepki, chłopak o uzdolnieniach aktorskich, przewodniczący kółka teatralnego, przyjaźnił się z Wątłuszem Pierwszym, który uratował go przed opryszkami. Reżyserował sztukę o Murzynach, w której występował („Przebudzenie Afryki”). Był prymusem wyróżnionym przez dyrektora. Porwany przez młodszych kolegów, torturowany nic nie zdradził, krył ich także przed ciałem pedagogicznym. Ostatecznie wyjawił ośmioklasistom sposób na Alcybiadesa i kibicował ich postępom.
Alibaba - Babiński – uczeń jedenastej klasy – ostrzegł uczniów z klasy ósmej, że zaburzyli spokój nauczycieli i zarządał, by jak najszybciej uspokoili grono pedagogiczne.
Mały Kicki i Duży Kicki – ananasy, czyli łobuzy ze starszych klas szkoły Lindego. Młodszy Kicki z klasy dziewiątej grał w stołówce w ping-ponga i handlował z młodszymi uczniami znaczkami pocztowymi. W zamian za przejażdżkę na motorze, a następnie obietnicę otrzymania tenisowej rakiety zdradził chłopakom z ósmej A, kto może znać sposoby na nauczycieli.
Wątłusz Pierwszy – bokser. Po przegranej z bratem – Wątłuszem Drugim przeszedł załamanie nerwowe i zajął się pisaniem poezji. Niegdyś uratował z tarapatów Szekspira, dlatego miał jego dozgonną wdzięczność.
Dyrektor Szkoły im. Samuela Lindego w Warszawie na Żoliborzu, zwany dyrem – surowy i dbający o zachowanie tradycji szkoły pedagog. Często wspominał o chlubnej przeszłości szkoły i jej najwybitniejszych wychowankach. Poszukiwał i zatrudniał surowych nauczycieli, którzy sprostaliby nauce chłopców. Potrafił długo przemawiać, czasem wpadał w osłupienie. Najdłuższe (trwające około trzydziestu minut) nastąpiło podczas przemowy Ciamciary.
Tymoteusz Misiak - Alcybiades – nauczyciel historii, kawaler. Miał przybrużdżoną łysinę, obwisłe ramiona, wiecznie wygniecione ubranie. Nosił grube okulary, był uosobieniem nauczycielskiej poczciwości i niezdarności. Dyrektor uważał, że był złym pedagogiem i od lat chciał go zwolnić. Historyk nie posiadał żadnych praktycznych umiejętności, za to potrafił bujać w obłokach. Jego największą i jedyną pasją była historia. Potrafił przeforsować własne zdanie i wstawiał się za uczniami. Okazało się, że jego metody wychowawcze w stosunku do leniwych uczniów są najlepsze.
Żwaczek – wychowawca chłopców, nauczyciel języka polskiego. Stosował tradycyjne metody nauczania, podejrzewał uczniów o najgorsze intencje. Dyscypliną, rygorem i częstym odpytywaniem pragnął zmusić uczniów do nauki. Nie wierzył w ich przemianę i historyczne zamiłowania, dlatego podejrzewał młodzież o podstęp. Studiował orientalistykę.
Ejdziatowicz zwany „Dziadzią” – matematyk, zawsze zgadzał się z dyrektorem. Uważał, że nikt poza matematykami nie myśli. Z czasem zauważył w ósmej klasie inteligencję uczniów i obiecał swą pomoc w matematycznych zawiłościach. W listopadzie brał kąpiele lecznicze i naświetlenia.
Farfala – nigdy się nie denerwował, tylko patrzył z wyrzutem. Wykładał chemię. Na jego lekcji Ciamciara zniszczył sprzęt laboratoryjny, co spotkało się z naganą dyrektora. Z czasem zaczął dostrzegać w uczniach przebłyski inteligencji, a Ciamciarę za jego eksperymentatorstwo nagrodził trójka na półrocze.
Pani Kalino – nauczycielka geografii, rywalizowała skutecznie z panem Misiakiem o pracownię. Trudno jej było uwierzyć w przemianę chłopców i wciąż stosowała tradycyjne metody nauczania. Kryzys przezywała w marcu, kiedy poważnie myślała o porzuceniu zawodu nauczyciela, jednak dzięki „okresowi ochronnemu” powracała do formy.
Pan Dendroń – nauczyciel biologii. Stwierdził, że dziwne zachowanie uczniów względem historyka Misiaka wynika z kwestii hormonalnych, charakterystycznych dla dorastającej młodzieży.
Pani Lilkowska – „istota wątła, wrażliwa i pełna wiary w młodzież”, Była pedagogicznym aniołem, co skrupulatnie wykorzystali chłopcy. Po pół roku nauczycielka i wychowawczyni klasy ósmej A opuściła szkołę i wyjechała leczyć się w sanatorium dla nerwowo chorych.
Więckowska - szkolna woźna, mieszkała w budynku nieopodal szkoły, mimo protestów dyrektora hodowała drób. Młodzież dzięki dokarmianiu ptactwa mogła korzystać z Wedzarni przy jej domu. Jej mąż zasłużył się podczas wojny, ratując wraz z nią szkolne eksponaty i urządzenia. Wystraszyła się przebranych za Murzynów chłopców i zaalarmowała dyrektora.
Pan Nierucha – gimnastyk, zawsze stawał po stronie młodzieży. W kwietniu rozgrywał finał turnieju brydżowego jako zawodnik Sparty.
Pan Kryska – nauczyciel rysunku.
Pan Szyja – wozak, który na szkolnym boisku pasł swego konia Cycerona.
Autor: