Problematyka „Wieży” Grudzińskiego

Przejmujące, napisane piękną polszczyzną opowiadanie Herlinga-Grudzińskiego, zatytułowane Wieża jest złożone z dwóch, na pierwszy rzut oka oddzielnych opowieści. Po głębszej lekturze widać jednak, że, mimo iż opisane wydarzenia dzielą wieki, to obie historie traktują o takich samych ważnych ludzkich problemach: bezmiernej samotności, cierpieniu, walce człowieka zarówno ze złem całego świata, jak i z własnymi ułomnościami, pokusami i słabościami. Jest to opowieść o pielgrzymowaniu, o wyznaczaniu sobie kierunku i celu obranej drogi. Wieża Strachu, wieś i los jej mieszkańców stały się pretekstem literackiego rozważania o istocie ludzkiej.



Historia Lebrosso i nauczyciela jest uniwersalna i ponadczasowa. Mimo iż pierwszy był trędowatym zamkniętym przed światem w wieży, a drugi w kluczowym momencie swojego życia okazał się tchórzem, skazując mimowolnie na śmierć znajomego księdza, to jednak w ich historiach każdy człowiek może odnaleźć problemy, które spędzają sen z powiek: walkę z samotnością, życie mimo obezwładniającego cierpienia, poszukiwanie wiary i dążenie do znalezienia sensu własnego trudnego życia.



Wieża jest utworem skłaniającym do refleksji nad własnym życiem. Jej lektura sprzyja wyciągnięciu wniosków, dokonaniu bilansu, podsumowania, sporządzeniu celów na przyszłość. Przesłanie utworu Herlinga-Grudzińskiego – dążenie do zdobycia pełni człowieczeństwa – jest nadal istotne i ważne.

  Dowiedz się więcej