Analiza IV monologu Hamleta (Być albo nie być – oto jest pytanie)

Nagle Hamlet uświadamia sobie na czym polega życie na ziemi. „Czasów bicz i wzgarda”, „gwałt od ciemięzcy”, „męki miłości odtrąconej”, „władzy niegodziwa buta” – czyli główne przyczyny ludzkiego cierpienia trwają w świecie odkąd żyje człowiek. Ludzie znoszą je nieustannie, bo żaden czyn nie ukróci tego zła. Żadne pchnięcie sztyletem, ani inny bunt nie są dla ludzi rozwiązaniem, ucieczką. Hamlet zauważa, że dzieje się tak dlatego, że ludzie boją się „zła nieznanego”. Łatwiej jest jednak znosić cierpienie, poddać się mozołowi życia i „znanemu złu”, niż brnąć w „zło nieznane”. Hamlet opisuje ludzkość jako plemię tchórzliwe, niezdolne do czynu. Istnieją różne wyobrażenia tego, co nastąpi po śmierci. Za każdym razem jednak nie dają one człowiekowi tyle odwagi, aby wyjść tym wyobrażeniom naprzeciw. Dlatego też przedsięwzięcia szerokiego lotu / I wielkiej wagi (...) gdzieś na bok / Zwracając prąd swój – tracą miano czynu. Tu rozważania Hamleta zostają przerwane. Bohater zauważa Ofelię.





strona:   - 1 -  - 2 - 

  Dowiedz się więcej