Pieśń IX - Nie porzucaj nadzieje - analiza i interpretacja

Pieśń IX o incipicie Nie porzucaj nadzieje jest utworem o tematyce refleksyjno-filozoficznej. Widać w niej wyraźne wpływy poglądów stoików. Już pierwsze dwa wersy przekonują nas do tego, aby zachować nadzieję, bez względu na to, w jakiej życiowej sytuacji jesteśmy:

„Nie porzucaj nadzieje,
jakoć się kolwiek dzieje”

Takie nastawienie do życia możemy być spowodowane faktem, iż ludzkie losy są zmienne, jednego dnia jesteśmy szczęśliwi, drugiego zaś spotyka nas nieszczęście. Jednak podmiot liryczny przekonuje, że po każdym niepowodzeniu czy też nieszczęściu nadchodzi nowy, lepszy dzień, który może wszystko zmienić:

„a po złej chwili piękny dzień przychodzi.”

Kolejne zwrotki przynoszą opis przemian zachodzących w przyrodzie w czasie wiosny. Zimą drzewa utraciły wszystkie liście, ale wraz z przyjściem wiosny wszystko na nowo pokrywa się pięknymi barwami i budzi się do życia:

„wszystkę swą krasę drzewa utraciły (...),
Po chwili wiosna przyjdzie (...),
A ziemia (...) w rozliczne barwy znowu się odzieje.”

Jest to obrazowe przedstawienie sytuacji człowieka, którego losy uzależnione są od zmiennych humorów Fortuny. Odwołanie się do świata przyrody wskazuje na łączność człowieka z naturą. Jedynie życie w harmonii ze światem przyrody może przynieść nam szczęście. Każdy dzień może zwiastować człowiekowi odmianę jego losu: na lepszy bądź też na gorszy. Właśnie z tego powodu, że raz powodzi się nam lepiej, a raz gorzej, winniśmy zachować umiar w radości i smutku. Takie rozumowanie obrazują wersy:

„Nic wiecznego na świecie:
radość się z troską plecie”

Takie nastawienie do życia może nas uchronić przed rozczarowaniami i niepotrzebnymi pretensjami, bowiem gdy Fortuna przestanie nam sprzyjać, nigdy nie wiemy kiedy znowu odmieni na lepszy nas los. Zatem:

„Lecz na szczęście wszelakie
serce ma być jednakie;
bo z nas Fortuna w żywe oczy szydzi,
to da, to weźmie, jako się jej widzi.”

Ostatnia zwrotka pieśni przynosi optymistyczne nastawienie do życia i jego zmiennych losów. Podmiot liryczny wskazuje drogę, którą należy podążać, aby „nie zginąć”. Doradza on, aby zaufać Stwórcy, który może odwrócić to, co postanowiła Fortuna:

„siła bóg może wywrócić w godzinie;

a kto mu kolwiek ufa, nie zginie.”

Ta refleksyjno – filozoficzna pieśń swą budową nie różni się od większości pozostałych pieśni Kochanowskiego. Tworzy ją siedem czterowersowych zwrotek. Dwa pierwsze wersy każdej ze zwrotek mają po siedem sylab, zaś dwa kolejne po jedenaście. Występujące tu rymy mają układ aabb (świecie – plecie, nawiętszą – naprędszą). Wśród występujących w nim środków stylistycznych możemy wymienić m. in. epitet („zimne czasy”, „rozliczne barwy”), porównanie („Patrzaj teraz na lasy, jako przez zimne czasy”). Utwór ten jest raczej ubogi pod względem występującej w nim ilości środków stylistycznych. Nie ma tu wykrzyknień, pytań retorycznych, anafor, apostrof.

  Dowiedz się więcej