Łucja jest ufnym dzieckiem i wierzy w wewnętrzne dobo wszystkich istot. Nie boi się iść na podwieczorek do pana Tumnusa, przekonuje go, by ją wypuścił. Zaprzyjaźnia się z nim i, gdy dowiaduje się, że został pojmany, bezinteresownie chce mu pomóc, przekonując do tego rodzeństwo. Dzięki temu cała czwórka pozostaje w Narnii, a dawne proroctwo może się spełnić.
Dziewczynkę cechuje szlachetność, wrażliwość i empatia. Jako pierwsza wyczuwa, że z Aslanem po rozmowie z Białą Czarownicą dzieje się coś niepokojącego. Podąża za nim na miejsce kaźni, patrzy na jego śmierć, a następnie czuwa przy zwłokach Wielkiego Lwa i zdejmuje mu kaganiec. Po bitwie dzięki prezentowi otrzymanemu od Świętego Mikołaja ratuje życie Edmundowi i wielu innym rannym.
Łucja w pełni zasłużyła sobie na miano „Mężnej” Królowej Narnii. Była lojalna wobec fauna, dzielnie znosiła trudy podróży do Kamiennego Stołu, nie przeraziła się mocy Białej Czarownicy, a po bitwie dzielnie zajmowała się potrzebującymi i rannymi.