klp.plUtwór rozpoczyna się inwokacją do Mesjasza z prośbą o łaski dla tego, kto będzie opowiadał dzieje świętego. Autor sugeruje, że ów święty naśladował Jezusa w dobroci i pokorze, odnosząc się do Pisma Świętego. Autor wierzy, że tylko z pomocą Ducha Świętego może opowiedzieć tę historię i podkreśla różnicę między grzesznikami a Bogiem.
Eufamijan, zamożny szlachcic z Rzymu, wraz z żoną Aglijas przez długi czas modlił się o potomka. Kiedy wreszcie doczekali się syna Aleksego, wydarzenie to otoczone było cudowną aurą, przypominającą narodziny świętych z Biblii. Aleksy, wychowany w duchu pobożności, dorastał jako wzór cnót dla innych. Jego zaślubiny z córką cesarza, Famijaną, miały być kulminacją jego doskonałego życia. Jednakże, w noc poślubną Aleksy dokonuje zaskakującego wyboru – opowiada żonie o swoim pragnieniu poświęcenia się Bogu i opuszcza pałac, zostawiając ją z pierścieniem małżeńskim. Famijana akceptuje decyzję męża, obiecując wierność aż do śmierci i ostateczne połączenie się w niebie. Rodzina Aleksego pogrąża się w smutku, a rozpacz ojca jest równie głęboka jak ta, której doświadczył Abraham po ofierze Izaaka.
Podczas swojej długoletniej podróży morskiej Aleksy staje się symbolem pielgrzyma, który szuka doskonałości duchowej. Jego decyzja o porzuceniu bogactw i wyborze drogi żebraczej ukazuje niezłomność jego postanowienia. Na swojej drodze spotyka wiele wyzwań, w tym niezrozumienie i szyderstwa ze strony innych, jednak pozostaje niewzruszony w swojej wierze. Naśladując Chrystusa, żyje w pokorze i służy innym, często przebywając przy progu świątyń.
Po latach rozpaczliwego poszukiwania syna, Eufamijan w końcu spotyka Aleksego na moście, ale nie rozpoznaje go. Aleksy, choć stał się sławnym żebrakiem, nadal trwa w pokorze, unikając chwały i znów musi uciec przed uwielbieniem tłumu. Wraca do Rzymu i przez 16 lat mieszka nierozpoznany pod schodami domu ojca. Eufamijan wciąż opłakuje zaginionego syna, nieświadomy, że żebrak żyjący obok, to jego własne dziecko.
Kiedy Aleksy umiera, dzwony w całym Rzymie zaczynają dzwonić samoczynnie. Śmierć Aleksego ujawnia jego świętość. W trakcie procesji pogrzebowej, w której uczestniczy całe społeczeństwo, od papieża po zwykłych ludzi, ciało Aleksego wydziela cudowny zapach. W rękach trzyma list, którego nikt nie może wyjąć - do czasu przybycia Famijany. List wyjawia całą historię życia Aleksego, ukazując jego poświęcenie dla Boga. Ten akt rozpoznania podkreśla przewagę prawdziwej, niewinnej miłości nad ślepą i zaborczą miłością.
Autor: