Utwór ten nie zyskał sławy manifestu literackiego, tak jak późniejsze utwory Mickiewicza, które złożyły się na cykl Ballady i romanse, gdyż z powodów cenzuralnych nie został opublikowany. Od lat toczą się dyskusje nad obecnością w utworze cech charakterystycznych dla dwu sąsiadujących ze sobą epok. Czy zatem jest ona dziełem klasycznym czy romantycznym? Uważa się, że forma Ody jest klasycystyczna, a oświeceniowy rodowód mają zawarte w niej idee rozumu, postępu, przyjaźni i poświęcenia, postulat współpracy dla osiągnięcia wspólnego celu. Romantyczny natomiast jest tu kult młodości i „świat ducha” – rozumiany jako świat marzeń i wyobraźni.
Triada Ody do młodości brzmi zatem następująco: W haśle rewolucyjna, w treści romantyczna, w formie klasycyzująca.
Elementy owieceniowe:
- gatunek literacki - oda (podstawowy gatunek liryczny w poetyce klasycznej; patetyczny utwór pochwalny opiewający wybitną postać, wydarzenie, wzniosłą ideę). Jego charakterystyczne cechy:
- pochwalny charakter utworu,
- apostrofy do uosobionej abstrakcji, "Młodości",
- patos,
- uczuciowy nieład wyrażający się np. w nieregularnoci strof i kompozycji,
- zdania wykrzyknikowe - "Razem, młodzi przyjaciele!",
- peryfrazy (omówienia) - "Dzieckiem w kolebce kto łeb urwał Hydrze,"
- rozbudowane porównania - "A jako w krajach zamętu i nocy/ Skłóconych żywiołów wanią, / Jednym -stań się- z bożej mocy",
- wyszukane epitety - "kwiat nowości";
- Obrazowanie (pełni funkcję perswazyjną: - przykład do naśladowania (Herakles); - ilustruje tezę "płaz w skorupie" - starzy są egoistami)
- mitologiczne motywy (Herakles, nektar, pierwotny chaos),
- personifikacje gwałtu i słaboci,
- alegorie ("gród sławny"; "płaz w skorupie"; "na trupich wodach");
- wiara w postęp, walka z przesądami,
- przyjaźń i solidarnoć jako szczególnie cenne wartości,
- podporządkowanie jednostki zbiorowoci, dążenie do szczęcia całej ludzkoci jako obowiązek jednostki,
- rewolucyjny jakobinizm - "gwałt niech się gwałtem odciska".
- Temat utworu (pochwała młodoci);
- Podmiot liryczny:
- "ja"("wzlecę", "dzielę");
- "my" ("opaszmy", "pchniemy"),a zatem jednostka utożsamiająca się ze zbiorowocią. Jej sposób mówienia: namiętne wezwania (wykrzykniki, wyrażenia nacechowane emocjonalnie, częsty tryb rozkazujący) wskazują na zaangażowanie emocjonalne, poczucie ogromnej siły i pewności. Jest to charakterystyczna dla romantyzmu jednostka nieprzeciętna, o osobowości przywódcy;
- przeciwstawienie "młodych" - "starym",
- ubóstwienie młodości, ukazanej nie jako kategoria biologiczna czy socjologiczna, ale jako siła kreacyjna o boskiej potędze (jak Bóg stworzył "świat rzeczy", tak młodoć stworzy "świat ducha"),
- wyższoć "świata ducha" nad "światem rzeczy",
- odrzucenie racjonalizmu ("rozumni szałem"; "łam czego rozum nie złamie") i empiryzmu ("Tam sięgaj, gdzie wzrok nie sięga").
strona: - 1 - - 2 -