Albatros - opracowanie

Albatros składa się z czterech czterowersowych strof. Podobnie jak w przypadku Padliny Baudelaire posłużył się znaczącą liczą epitetów: Ptaki dalekolotne, albatrosy białe, porównań: Poeta jest podobny księciu na obłoku, Opuszczają bezradnie swe skrzydła wspaniałe, I jak wiosła zbyt ciężkie po pokładzie wloką, a nawet apostrof: O jakiż jesteś marny, jaki szpetny z bliska. Również jak w przypadku Padliny (i większości utworów zawartych w Kwiatach zła) utwór posada proste rymy krzyżowe.



Pozornie wiersz opowiada historię pojmanego przez znudzonych marynarzy albatrosa. Aby zapewnić sobie rozrywkę mężczyźni znęcają się nad ptakiem przywiązując go do pokładu. Biały albatros, który jest niezwykle pięknym i potężnym stworzeniem w powietrzu, na lądzie jest nieporadny, a przez to śmieszny.

Wiersz jest jedną wielką metaforą, ponieważ albatros to tak naprawdę poeta. Jeśli jest wolny to przypomina księcia: jest podobny księciu na obłoku, jednak sprowadzony na ziemię, spętany rzeczywistością: Wiecznie się o swe skrzydła olbrzymie potyka. Utwór idealnie wpisuje się w nurt dekadentyzmu, ponieważ uwidacznia odmienność poety od reszty społeczeństwa. Wskazuje na odczucia artysty osaczonego codziennością, zaszczutego, który nie ma niezbędnej do tworzenia wolności.

Motyw poety-ptaka nie był wcale oryginalny, znamy go przecież doskonale chociażby z Non omnis moriar Jana Kochanowskiego, a nawet z antyku – pieśń Horacego Poeta ptak.

  Dowiedz się więcej