Najważniejsze cytaty z „Nie – Boskiej komedii”

Dni kilka jeszcze, a może mnie i tych wszystkich nędzarzy, co zapomnieli o wielkich ojcach swoich, nie będzie – ale bądź co bądź – dni kilka jeszcze pozostało – użyję ich rozkoszy mej kwoli – panować będę – walczyć będę – żyć będę. – To moja pieśń ostatnia!”

Duch w lochach przepowiada śmierć Hrabiemu:

„Dni kilka jeszcze chwały ziemskiej, znikomej, której mnie i braci moich pozbawili naddziady twoje – a potem zginiesz ty i bracia twoi – i pogrzeb wasz jest bez dzwonów żałoby – bez łkania przyjaciół i krewnych – jako nasz był kiedyś na tej samej skale boleści.”

Sąd Duchów nad Henrykiem:

„Na tobie się kończy ród przeklęty – w tobie ostatnim zebrał wszystkie siły swoje i wszystkie namiętności swe, i całą dumę swoją, by skonać.”
„Za to, żeś nic nie kochał, nic nie czcił prócz siebie, prócz siebie i myśli swoich, potępion jesteś - potępion na wieki.”

Pożegnanie Henryka z synem:

„(...) O, synu przebacz, żem ci dał życie – rozstajemy się – czy wiesz, na jak długo? (...)
Różne drogi nasze – ty zapomnisz o mnie wśród chórów anielskich (...) O Jerzy – Jerzy! – O synu mój!”

Henryk nad przepaścią – samobójstwo:

„ – Ha! już się wdarli na wieżę północną (...) i patrzą, czy gdzie nie odkryją hrabiego Henryka. – Jestem tu – jestem – ale wy mnie sądzić nie będziecie. – Ja już się wybrałem w drogę – ja stąpam ku sądowi Boga. (...) Widzę ją całą czarną, obszarami ciemności płynącą do mnie, wieczność moją bez brzegów, bez wysep, bez końca, a pośrodku jej Bóg, jak słońce, co się wiecznie pali – wiecznie jaśnieje – a nic nie oświeca. (...)
Poezjo, bądź mi przeklęta, jako ja sam będę na wieki! (...)”
Końcowe kwestie Pankracego:

O honorze i odwadze Hrabiego Henryka: „To pałasz hrabiego Henryka – on jeden spośród was dotrzymał słowa. – Za to chwała jemu, gilotyna wam.”

Wizja przyszłości – słowa do Leonarda: „Patrz na te obszary – na e ogromy, które stoją w poprzek między mną a myślą moją – trza zaludnić te puszcze – przedrążyć te skały – połączyć te jeziora – wydzielić grunt każdemu, by we dwójnasób tyle życia się urodziło na tych równinach, ile śmierci teraz na nich leży. – Inaczej dzieło zniszczenia odkupionym nie jest.”

Śmierć Pankracego:
„Od błyskawicy tego wzroku, chyba mrze, kto żyw. (...) oddziel mnie od tego spojrzenia, co mnie rozkłada w proch. (...) Galilaee, vicisti! (Galilejczyku, zwyciężyłeś!)”

strona:   - 1 -  - 2 -  - 3 -