1. Wypowiedź często występuje w formie nakazu, apelu, upomnienia (zdania rozkazujące i apostrofy).
2. Autorzy biblijni posługują się zazwyczaj długimi, rozbudowanymi, wielokrotnie złożonymi zdaniami, co owocuje nadmiarem spójników.
3. W wielu miejscach słychać ton patetyczny i podniosły, charakterystyczny dla bezpośrednich zwrotów do Boga.
4. W tekście odnajdziemy wiele symboli oraz alegorii.
5. Występują środki oddziałujące na emocje czytelnika.
6. Obecnych jest wiele zdań wykrzyknikowych i pytań retorycznych.
7. Poszczególne fragmenty charakteryzują się paralelizmem (na różnych poziomach: leksykalnym, składniowym) oraz symetrią.
8. Przyroda i Bóg są poddawane antropomorfizacji.
9. Występuje niewielki zakres synonimicznych określeń.
10. Tekst jest nasycony równoważnikami zdań.
11. Proza w wielu miejscach podlega rytmizacji.
12. Często pojawia się charakterystyczny szyk inwersyjny.